Met zweet in mijn handen en op
mijn rug zit ik achter het stuur. Potverdrie, hoelang heb ik nu een rijbewijs?
Al minstens 10 jaar en toch vind ik het zo eng om te rijden! Door die faalangst
ben ik geconcentreerd op de verkeerde dingen en daardoor maak ik fouten. Er
gebeurt niks, geen ongeluk, geen bijna-aanrijdingen, maar ik verdwaal wel
steeds en ik raak van slag door reacties van anderen in het verkeer. Ik besluit
mijn autodate abonnement op te zeggen omdat ik het autorijden steeds ontwijk en
wel abonnementskosten betaal.
Stichting Rijangst
Nog twee keer onderneem ik een
poging om het op te pakken. Twee keer bij een gewone rijschool, een gewone
instructeur. Ik denk dat het wel moet lukken met een paar lessen. Het helpt
niet. En dan, jaren later, kom ik bij de stichting rijangst terecht. En kort
daarna heb ik mijn eerste gesprek met een counselor. Dit voelt goed. We hebben
een behoorlijke tijd gesprekken. Er zijn veel dingen die me bezighouden en die
me belemmeren om vertrouwen te hebben in mezelf. En dat zelfvertrouwen heb ik
hard nodig om weer te durven rijden. Na een hele poos is het dan zover. Ineens
weet ik het: dit is het moment. Nu moet ik gaan rijden! Dus voor ik het weet
zit ik in de lesauto. Deze keer met een speciaal opgeleide
rijangst-instructeur. De angst die ik me herinner voel ik niet. We beginnen dan
ook wel heel rustig, dus misschien komt het daardoor. Langzaam maar zeker
bouwen we de lessen op. Het autorijden geeft me een enorm gevoel van vrijheid.
Wat heerlijk om in de auto te stappen en ergens naar toe te gaan. Dat zou
ideaal zijn. En wat voelt het goed om weer achter het stuur te zitten!
Invoegen
De autosnelweg vind ik doodeng.
Invoegen… brrr… Dat leer ik nooit. Op een gegeven moment gooi ik dan maar het
stuur om en voeg ik in. Ik heb wel gekeken, maar kan niet inschatten of ik wel
of niet kan invoegen. Daar is het oude gevoel weer. Ik doe maar wat, op hoop
van zegen. Mijn instructeur geeft me een complimentje, goed gedaan. Ik zeg
niks, schaam me in stilte. Toch zet het me aan het denken. Want ik had wel
gekeken en ik had dus ook gezien dat het kon. Maar ik twijfelde toch. Het gaat
steeds iets beter, al zijn er ook momenten dat ik me afvraag of dit wel zin
heeft. Misschien moet ik accepteren dat dit niet voor mij is weggelegd. Ik heb
het geprobeerd, het lukt dus niet. Het verkeer is te druk en te chaotisch voor
mij om overzicht te houden. Maar van mijn counselor hoor ik dat mijn
instructeur nog steeds heel optimistisch is en er wel degelijk vertrouwen in
heeft. Dat heeft ie naar mij ook wel uitgesproken, maar de onrust stak weer
even de kop op.
Ik kan het best!
Dat ik geen overzicht zou
hebben heb ik me in andere situaties laten aanpraten. Zodra ik me dat realiseer
spreek ik mezelf toe. Ik weet wel beter. Ik kan het best. Ik denk terug aan
Fred, mijn eerste rijinstructeur, in Emmen. Die wist ook beter. “Ik zou jou zo de autosleutels geven en zeggen
rij maar naar Amsterdam. Dan kom je veilig aan!”. Amsterdam was toen nog heel
ver weg. Niemand kon vermoeden dat ik ooit echt in Amsterdam zou rijden. Hij
wist vanaf het begin ook heel zeker dat ik mijn rijbewijs zou halen. Er waren
alleen omstandigheden tijdens de examens die mij ervan weerhielden op dat
moment te bewijzen dat ik het kon. Maar hij is het vertrouwen in mij nooit
kwijtgeraakt. En mede daardoor heb ik mijn rijbewijs gehaald. Ik ben het aan
hem en vooral aan mezelf verplicht om door te zetten. Bovendien past opgeven
niet echt in mijn straatje.
Vertrouwen
En nu zijn we zoveel jaren
verder en begint de angst steeds meer te verdwijnen. Nog een paar lessen. Dat
zeg ik steeds. Op het moment dat ik dat niet meer zeg, ben ik klaar. Maar dan
moet ik wel voor die tijd al wel zelf hebben gereden. Anders ga ik die drempel
niet over.
Maar het komt goed. Ik heb er
vertrouwen in dat ik het kan. Hoe dat komt? Ik besef nu wat er mis ging. Ik was
te onzeker en liet me teveel beïnvloeden door mensen om me heen op de weg. Nu
twijfel ik nog steeds aan veel dingen. Maar ik heb ook veel geleerd. Ik kan
autorijden en ik heb nu veel beter inzicht in het verkeer en in mezelf dan
toen. En ik voel me nu veel rustiger in de auto!
Zonder zijwieltjes
“Zonder zijwieltjes fietsen
vind ik eng” zegt Dunya op een avond tegen me. “Natuurlijk!” zeg ik. “In het
begin is het heel eng, maar als je oefent gaat het steeds een beetje beter. Net
als ik doe met autorijden! Dat vond ik heel eng, maar door te oefenen leer ik
het wel!” Dunya knikt: “Dat doe je wel heel goed, want ik ben een keer mee
geweest en ik heb gezien hoe goed jij dat kan!” Als de belangrijkste persoon in
mijn leven zoveel vertrouwen in mij heeft, dan kan het niet meer misgaan. Nog
even en wij crossen samen heel Nederland door in een leenautootje! Vertrouwen,
daar draait het dus allemaal om. Vertrouwen van anderen in mij was niet genoeg.
Nu ik vertrouwen in mezelf heb, gaat het wel lukken. Daar kom ik, met een
autootje op de snelweg. Terug van weggeweest!
Wil je
meer weten over rijangst, of zoek je zelf iemand die je kan helpen deze te
overwinnen? Dan kun je terecht bij de Stichting Rijangst. Zij kunnen je
doorverwijzen naar een gekwalificeerde instelling in jouw omgeving!
Goed dat je er mee bezig bent!
BeantwoordenVerwijderenIk had ook hele erge rij angst, ik heb daarom mijn rijbewijs nie gehaald. Rijd nu in een brommobiel en dat vind ik al heel wat. Gelukkig rijd dat ding niet zo hard
BeantwoordenVerwijderenIk had ook hele erge rij angst, ik heb daarom mijn rijbewijs nie gehaald. Rijd nu in een brommobiel en dat vind ik al heel wat. Gelukkig rijd dat ding niet zo hard
BeantwoordenVerwijderen