Bollo en Dunya knuffelen wat af in de vakantie. Een dag niet geknuffeld is een dag niet geleefd!

Een heerlijke zomervakantie

Het was een geweldige zomervakantie. Niet al te vol gepland en toch erg genoten. Naar de Lookout, schommelen over de dakrand boven Amsterdam. Naar This is Holland, Nederland in vogelvlucht. Met Alice naar de Efteling, tot 23 uur! Een weekje dagkamp, wat geweldig was. En dan nog dat weekje in een bungalow: ik lekker op de bank met een boek, Dunya naar alle kinderactiviteiten die er voor haar leeftijd zijn. Knuffelen met Bollo, zwemmen met vakantievrienden, knutselen in de Bollo-club en natuurlijk het weerzien met Celine, de vaste medewerkster van Fun & Entertainment. Elke dag zijn we benieuwd wie er in het Bollopak zit. Dat is wat nieuws, want voorheen vroeg Dunya zich dat nooit af.

Knuffelen met Bollo

“Dat was Boas” zeg ik tegen Dunya. Ze knikt. Een kwestie van observeren, dan herken je de medewerkers al snel. Als we op een dag bij de speeltuin aankomen zit Bollo op een stoel. Het wachten is op Celine die vandaag zou komen. Zodra Bollo Dunya in het vizier krijgt springt hij op en spreidt zijn armen. “Is Celine er al?” vraagt een jongen aan een andere medewerker. Ik bijt op mijn lip om mijn glimlach te verbergen als ze zegt dat ze zo wel zal komen. Bollo doet net alsof hij Dunya deze week voor het eerst ziet, dus het is niet moeilijk te raden wie er in dat pak zit vandaag. Als Bollo vertrokken is zegt Dunya. “Volgens mij was dat Celine….”

Fiets gestolen

Als we thuiskomen en we even naar de supermarkt lopen checken we onze fietsen. Het is een enorme klap als we ontdekken dat Dunya’s fiets weg is. Maar dan ook echt weg. Natuurlijk had ze ‘m goed geparkeerd en de vragen als “Stond ie op slot?” zijn ook nogal overbodig. Als het al gebeurt dat ie een keer niet op slot staat, dan zeker niet als we op vakantie gaan. Alles is dubbel gecheckt. Fiets weg, inclusief sloten. Niks meer te vinden. De volgende dag meteen een nieuwe fiets gekocht. Een zwarte. We durven het niet meer aan om een mooie fiets te kopen. Maar zijn er behoorlijk stuk van.

Begrafenis

De rest van de week staat in het teken van het overlijden en het afscheid nemen van oom Roel. Ik ben dankbaar voor Dunya’s hand in de mijne tijdens de begrafenis. Ik denk dat ik wel uitgehuild ben als we in de kerk komen, maar zodra ik vol goede moed mijn mond opendoe om te zingen stromen de tranen weer. Ook het gemis van tante Frouwke speelt hierbij een rol. Oom Roel is er niet meer bovenop gekomen en nu zijn ze weer samen. Met Wieke, hun dochter, mijn nichtje waar Dunya naar vernoemd is in haar derde naam. Voor de laatste keer naar het grote huis in Den Helder. Ik ben enorm verdrietig. De volgende dag zoek ik een plekje achterin de kerk. In het koor zingen durf ik nu niet aan. Ook hier merk ik dat het zingen nog niet gaat. Gelukkig val ik niet zo op omdat ik verstopt zit. Onderweg naar huis is er opeens de afleiding.

Huisartsenpost

Een fietser fietst te hard een bocht in en gaat onderuit. Dunya remt uit alle macht maar kan niet voorkomen dat ze met haar been tegen zijn trapper botst. Allerlei mensen willen zich over de fietser bekommeren, maar hij lacht, springt op zijn fiets en scheurt weg. Dunya roept mij en loopt met haar fiets aan de hand naar mij toe. Haar been bloedt, twee diepe sneden. Drie kwartier sta ik in de wacht bij de Huisartsenpost, dan krijg ik een assistente aan de telefoon die tegelijkertijd de noodlijn moet beantwoorden en mij daarom weer in de wacht zet.

Naar de dokter

Als we eindelijk bij de dokter zitten met haar vader en Fawad, die toevallig in Nederland zijn, legt ze uit wat er is gebeurd. “Hoe laat was dat?” vraagt de coassistent. “Kwart over één ongeveer” vertel ik. “Hebt u toen meteen gebeld?” vraagt hij. “Ja, maar ik stond drie kwartier in de wacht” antwoord ik. De arts en coassistent schrikken. Ze besluiten om de wondjes te lijmen en niet te hechten. Eerst worden ze geplakt en daarna plakken ze er hechtpleisters op. Het doet pijn en Dunya roept: “Au, au, au!” terwijl ik haar afleid en zorg dat ze haar been niet ziet. Ondanks de pijn laat ze geen traan. Haar broertje zegt in de auto dat ze net een baby was. Maar ik zeg dat als iemand pijn heeft ze gewoon au mag zeggen en ook mag huilen. Stoere jongen met zijn zes jaar. Hij kroop bijna in de jas van zijn vader toen we bij de dokter waren. Maar zo in de auto doet hij alsof hij heel dapper is. Dunya haalt haar schouders op. “Dat begrijp je nog niet zo goed, want je bent nog klein…” reageert ze. En daarmee heeft ze het laatste woord in deze discussie.

Nieuw schooljaar

Dan begint het nieuwe schooljaar. Dunya gaat haar laatste jaar in op de Wereldschool. Met juf Tanja, omdat juf Hanna onverwacht naar een andere school is gegaan. Natuurlijk had ik al een voorgevoel dat er iets speelde die laatste dag voor de vakantie, maar heb het overboord gezet en genoten van de vakantie. Een paar dagen voor het nieuwe schooljaar komt er een mail van de directrice. De formatie heeft een metamorfose ondergaan. Suprise! Dunya ziet het als eerste. “Groep 7/8 juf Tanja???? Waaaat????” Snel naar beneden scrollen voor de toelichting. Inderdaad, juf Tanja wordt haar nieuwe juf. In groep zes hebben ze iets opgebouwd samen en ik denk dat ze het in groep acht ook heel goed gaan doen samen.

Groep vier

Ik begin in groep vier op mijn school. Dit wordt een leuk schooljaar! Ik vind het allemaal schatjes en ze zijn nog zo klein. Heerlijk die koppies. We doen rekenen, taal, spelling, Estafette, enzovoort. Het is allemaal nieuw voor ze. Sommige kinderen vragen veel aandacht op didactisch gebied, andere kinderen hebben juist aandacht en liefde nodig. Waar een leerkracht geen tijd heeft, spring ik graag in dat gat. Kom maar bij mij, wat is er aan de hand? Waarom ben je zo boos? En het kind kalmeert. Dat is wat ze nodig hebben: een luisterend oor, ze willen gehoord worden. Wie niet? Deze school is ideaal. Extra hulp geven aan kinderen ligt mij het beste. Ik geniet van de kinderen en van mijn werk. Een eigen lokaal zelfs! Heerlijk is dat. Fijn om na het verdrietige weekend weer afleiding te hebben door lekker te kunnen werken.

Natuur en dieren

Dit jaar zoeken we een volgende school uit. We moeten hard werken voor een goed advies. Alles is relatief. Daarover laten we ons nog niet uit, dat houden we binnenshuis. In elk geval denk ik dat we een school moeten vinden waar ze aandacht hebben voor natuur en dieren. Nog steeds werkt Dunya maandelijks in het plantsoen voor de deur en van de werkgroep krijgt ze eigen tuingereedschap. Een fantastisch cadeau! Dolfijnentrainer lijkt Dunya bij nader inzien toch niet zo geweldig, maar iets met dieren wel. Geen dierenarts want ze houdt niet van bloed. Ik denk dat we er wel uitkomen. Volgend schooljaar begint een heel nieuw leven voor ons. Maar voor nu genieten we van dit laatste schooljaar waarin allerlei leuke gebeurtenissen op stapel staan! Dunya is er klaar voor: Groep acht: hier ben ik!