woensdag 3 april 2019

Op zoek naar een eigen identiteit



De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd 
met beschuit met muisjes op school.


Inschrijven middelbare school

“U komt voor de inschrijving? Kom maar mee!” zegt de docent als hij ziet dat ik knik. Vandaag is het zover. Ik ga Dunya inschrijven op de eerste school van haar lijstje. Een bijzonder moment. Ik word een grote ruimte ingeloodst en een andere docent neemt de inschrijving met me door. Het inschrijfformulier vul ik ter plekke in. Makkie. Hoewel….. Bij achternaam twijfel ik al. Eronder staat namelijk: “officiële achternaam”. De docent trekt haar wenkbrauwen vragend omhoog als ze ziet dat ik twijfel.

Officiële achternaam

“Tja, achternaam, ik weet niet zo goed wat ik moet invullen. Dat kan dus een andere naam zijn dan op haar ID bewijs?” vraag ik aarzelend. Ze knikt. “Ja hoor, dat gebeurt wel vaker. Dat is dan de naam op de klassenlijst en haar officiële naam staat dan in de computer. Het is net wat jij wilt!” Nou…. Ik lach even. “Het gaat in dit geval niet zozeer om wat ik wil, maar Dunya gebruikt het liefst de achternaam van haar vader de laatste tijd.” Mijn achternaam staat er al, dus ik ga eerst maar even door. Dan moet ik het emailadres van Dunya invullen. “Ik weet het al!” hak ik dan de knoop door. “In haar nieuwe emailadres gebruikt ze de achternaam van haar vader, dus daar sluit ik me dan bij aan.” Resoluut streep ik Laning door en zet de achternaam van haar vader er voor in de plaats. Ik knik tevreden.

Loyaliteit

Een inwendig zuchtje is het wel, maar Dunya en ik hebben het hier vaak in alle openheid over gehad. In het begin riep het weerstand bij me op. Dan maakte ze een account aan voor een app en dan vulde ze de achternaam van haar vader in. “Dat vond je niet zo leuk” voelde ze haarfijn aan. “Ik begrijp het wel” vertelde ik. “Maar het voelt een beetje raar”. Op haar beurt legde ze uit dat ze die achternaam beter bij haar voornaam vindt passen. En bovendien is haar vader ook een deel van haar. Het is duidelijk dat ze weet wie er voor haar is en altijd is geweest. Daar heeft het dan ook niks mee te maken. En natuurlijk begrijpen we elkaar en dus stap ik over mijn weerstand heen. Met het invullen van dit formulier heb ik ook maar weer eens duidelijk gemaakt waar mijn loyaliteit ligt. Bij Dunya. Als ik het aan haar vertel zucht ze. “Ik ben zo blij met jou!” .

4 mei herdenking

Het is even wennen, maar met deze stap is er iets in gang gezet. Als ik een persbericht schrijf voor de dodenherdenking op 4 mei in onze buurt, zet ik erin dat de elf jarige Dunya T. zal voorlezen uit het Dagboek van Anne Frank. En op de website van 4 en 5 mei in Amsterdam staat ze ook op deze manier vermeld. Meestal is het andersom. Het kind krijgt bij de geboorte de naam van de vader, maar nadat ouders uit elkaar gaan vinden sommige moeders het fijner om hun eigen naam te gebruiken. Dunya is nooit erkend, maar gebruikt nu het liefst de achternaam van haar vader, omdat ze dat mooier vindt.

Eigen identiteit

Deze stap is maar een klein onderdeel van haar zoektocht naar een eigen identiteit. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Wat gebeurt er allemaal met me? Ook vraagt ze zich steeds meer af wat ADD eigenlijk voor haar betekent. “Ik merk er niks van!” zegt ze tegen onze gezinsbegeleidster. We lachen. “Omdat het zo bij jou hoort, merk je niet wat nou wel of geen ADD is, maar het is er wel degelijk!” We geven voorbeelden over boos zijn, over niet kunnen loskomen van een scherm of van iets anders wat ze aan het doen is, van het te laat komen overal en nergens, van haar interesse in onderwerpen die leeftijdsgenootjes niet bezighouden. Ook is ze bezig met haar afkomst. “Dat hoort bij de puberteit” vertelt onze begeleidster.

Lentekriebels

Daar wil ze het niet over hebben. De week van de Lentekriebels vindt Dunya ook maar niks. Vooral van te voren vindt ze het heel vervelend dat er gepraat gaat worden over lichamelijke veranderingen. Maar in de week van de lentekriebels gaat het over veel meer en als de jongens en meisjes gesplitst worden is het ook weleens fijn om met meiden onder elkaar over zoiets te praten. Dat valt mee dus. De puberteit, een zoektocht naar je eigen identiteit. Heb ik die ooit gevonden? Geen idee. Ik worstelde me vooral in stilte door de puberteit in. Ik worstelde van binnen met allerlei emoties en gevoelens. Dunya uit zich meer. Dat is beter, denk ik. Voor mij niet altijd makkelijker.

Telefoon afgepakt

“Nu geef je die telefoon hier!” roep ik als ze door het huis rent met mijn telefoon. Die van haar heb ik opgeborgen. Ik ben er klaar mee. Voorlopig maar even niet. Maar dan pakt ze de mijne en gaat, alsof er niks aan de hand is, zitten bellen. Ze maakt er een kat en muis spelletje van. Ik trek ‘m uiteindelijk uit haar handen en verbreek zonder iets te zeggen de verbinding. Dunya lacht. Dat lachen vergaat haar als ze de volgende dag vraagt waar haar telefoon is. “Krijg ik de hele dag geen telefoon?” vraagt ze verbijsterd. Maar als we die middag door de stad lopen zegt ze ineens: “Als ik jou was, had ik hetzelfde gedaan! Maar ik vind het niet leuk!” Dat ontroert me dan weer. Hoeveel pubers zeggen ongevraagd dat hun moeder gelijk heeft? Ze zullen vast weten dat ze te ver zijn gegaan, maar dat spontaan meedelen….. Dat is nou echt Dunya.

Een zusje geboren

Er wordt ook een nieuw zusje geboren: Manahel. Dunya krijgt van haar vader een filmpje op haar telefoon als we net naar de kerk willen gaan. Natuurlijk is ze superblij en trots. Op school delen we beschuit met muisjes uit en ziet de juf kans om iets te vertellen over tradities in Nederland. Ze krijgt een grote kaart waarmee ze ook nog eens de klassen rond mag gaan. Wat een feest! Tegelijkertijd zit er diep van binnen ook verdriet. Op kraamvisite gaan kan niet, ze woont te ver weg. En ze mist haar andere broertjes en zusje. De foto’s en filmpjes en het videobellen met haar familie in Engeland wegen niet op tegen het gemist. “Mijn jongste broertje en zusjes weten straks niet eens meer wie ik ben!” spreekt ze op een dag haar worsteling uit die ze meestal diep in haar binnenste voert.

Beschuit met muisjes

Toch vind ik dat ze ondanks dit verdriet, er knap mee omgaat. Foto’s van haar zusje worden gedeeld met vriendinnen en in een fotolijstje in de woonkamer gezet. Iedereen mag zien dat dit haar zusje is. Ik stimuleer haar om haar vader te bellen, om te vragen om foto’s, om te praten met haar broertjes. Om haar zusjes te zien. Ondanks het gemis, zoekt ze zelf het contact nauwelijks. Dat kan ik niet helemaal verklaren. Dunya’s vader bedankt me uitgebreid dat ik beschuit met muisjes heb gekocht en gesmeerd voor school. “Graag gedaan. Voor Dunya” app ik terug. Het is haar zusje, natuurlijk ben ik ook blij.

Middelbare school

Genoeg om mee te worstelen voor een kind van elf. En genoeg draadjes om te onderzoeken tijdens haar zoektocht naar haar eigen identiteit. Die gaat ze vinden, voor zover mogelijk. Volgens mij blijf je daar altijd naar op zoek. Maar ik zie steeds meer ze haar eigen pad kiest. Meestal weloverwogen, soms impulsief. Die lijn zal zich doortrekken als ze op de middelbare school zit. Nog even en dan weten we of ze geplaatst wordt op de school van haar keuze. “Het is nog nooit gebeurd dat we moesten loten” zei de zorgcoördinator. Toch blijft het spannend. Op een andere school werd zelfs gezegd dat alle VMBO scholen voldoende plek hebben. Ik geloof het pas als het zwart op wit staat. Daarna heeft Dunya voldoende tijd om zich los te maken van haar oude school, want afscheid nemen wordt nog wel een dingetje. Maar ook dat is van later zorg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...