 |
De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd
met beschuit met muisjes op school.
|
Inschrijven middelbare school
“U komt voor de inschrijving? Kom maar mee!” zegt de docent
als hij ziet dat ik knik. Vandaag is het zover. Ik ga Dunya inschrijven op de
eerste school van haar lijstje. Een bijzonder moment. Ik word een grote ruimte
ingeloodst en een andere docent neemt de inschrijving met me door. Het
inschrijfformulier vul ik ter plekke in. Makkie. Hoewel….. Bij achternaam
twijfel ik al. Eronder staat namelijk: “officiële achternaam”. De docent trekt
haar wenkbrauwen vragend omhoog als ze ziet dat ik twijfel.
Officiële achternaam
“Tja, achternaam, ik weet niet zo goed wat ik moet invullen.
Dat kan dus een andere naam zijn dan op haar ID bewijs?” vraag ik aarzelend. Ze
knikt. “Ja hoor, dat gebeurt wel vaker. Dat is dan de naam op de klassenlijst
en haar officiële naam staat dan in de computer. Het is net wat jij wilt!” Nou….
Ik lach even. “Het gaat in dit geval niet zozeer om wat ik wil, maar Dunya
gebruikt het liefst de achternaam van haar vader de laatste tijd.” Mijn
achternaam staat er al, dus ik ga eerst maar even door. Dan moet ik het
emailadres van Dunya invullen. “Ik weet het al!” hak ik dan de knoop door. “In
haar nieuwe emailadres gebruikt ze de achternaam van haar vader, dus daar sluit
ik me dan bij aan.” Resoluut streep ik Laning door en zet de achternaam van haar vader er voor in de
plaats. Ik knik tevreden.
Loyaliteit
Een inwendig zuchtje is het wel, maar Dunya en ik hebben het
hier vaak in alle openheid over gehad. In het begin riep het weerstand bij me
op. Dan maakte ze een account aan voor een app en dan vulde ze de achternaam
van haar vader in. “Dat vond je niet zo leuk” voelde ze haarfijn aan. “Ik
begrijp het wel” vertelde ik. “Maar het voelt een beetje raar”. Op haar beurt
legde ze uit dat ze die achternaam beter bij haar voornaam vindt passen. En
bovendien is haar vader ook een deel van haar. Het is duidelijk dat ze weet wie
er voor haar is en altijd is geweest. Daar heeft het dan ook niks mee te maken.
En natuurlijk begrijpen we elkaar en dus stap ik over mijn weerstand heen. Met
het invullen van dit formulier heb ik ook maar weer eens duidelijk gemaakt waar
mijn loyaliteit ligt. Bij Dunya. Als ik het aan haar vertel zucht ze. “Ik ben
zo blij met jou!” .
4 mei herdenking
Het is even wennen, maar met deze stap is er iets in gang
gezet. Als ik een persbericht schrijf voor de dodenherdenking op 4 mei in onze
buurt, zet ik erin dat de elf jarige Dunya T. zal voorlezen uit het Dagboek
van Anne Frank. En op de website van 4 en 5 mei in Amsterdam staat ze ook op
deze manier vermeld. Meestal is het andersom. Het kind krijgt bij de geboorte
de naam van de vader, maar nadat ouders uit elkaar gaan vinden sommige moeders
het fijner om hun eigen naam te gebruiken. Dunya is nooit erkend, maar gebruikt
nu het liefst de achternaam van haar vader, omdat ze dat mooier vindt.
Eigen identiteit
Deze stap is maar een klein onderdeel van haar zoektocht
naar een eigen identiteit. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Wat gebeurt er
allemaal met me? Ook vraagt ze zich steeds meer af wat ADD eigenlijk voor haar
betekent. “Ik merk er niks van!” zegt ze tegen onze gezinsbegeleidster. We
lachen. “Omdat het zo bij jou hoort, merk je niet wat nou wel of geen ADD is,
maar het is er wel degelijk!” We geven voorbeelden over boos zijn, over niet
kunnen loskomen van een scherm of van iets anders wat ze aan het doen is, van
het te laat komen overal en nergens, van haar interesse in onderwerpen die
leeftijdsgenootjes niet bezighouden. Ook is ze bezig met haar afkomst. “Dat
hoort bij de puberteit” vertelt onze begeleidster.
Lentekriebels
Daar wil ze het niet over hebben. De week van de
Lentekriebels vindt Dunya ook maar niks. Vooral van te voren vindt ze het heel
vervelend dat er gepraat gaat worden over lichamelijke veranderingen. Maar in
de week van de lentekriebels gaat het over veel meer en als de jongens en
meisjes gesplitst worden is het ook weleens fijn om met meiden onder elkaar
over zoiets te praten. Dat valt mee dus. De puberteit, een zoektocht naar je
eigen identiteit. Heb ik die ooit gevonden? Geen idee. Ik worstelde me vooral
in stilte door de puberteit in. Ik worstelde van binnen met allerlei emoties en
gevoelens. Dunya uit zich meer. Dat is beter, denk ik. Voor mij niet altijd
makkelijker.
Telefoon afgepakt
“Nu geef je die telefoon hier!” roep ik als ze door het huis
rent met mijn telefoon. Die van haar heb ik opgeborgen. Ik ben er klaar mee.
Voorlopig maar even niet. Maar dan pakt ze de mijne en gaat, alsof er niks aan
de hand is, zitten bellen. Ze maakt er een kat en muis spelletje van. Ik trek
‘m uiteindelijk uit haar handen en verbreek zonder iets te zeggen de
verbinding. Dunya lacht. Dat lachen vergaat haar als ze de volgende dag vraagt
waar haar telefoon is. “Krijg ik de hele dag geen telefoon?” vraagt ze verbijsterd.
Maar als we die middag door de stad lopen zegt ze ineens: “Als ik jou was, had
ik hetzelfde gedaan! Maar ik vind het niet leuk!” Dat ontroert me dan weer.
Hoeveel pubers zeggen ongevraagd dat hun moeder gelijk heeft? Ze zullen vast
weten dat ze te ver zijn gegaan, maar dat spontaan meedelen….. Dat is nou echt
Dunya.
Een zusje geboren
Er wordt ook een nieuw zusje geboren: Manahel. Dunya krijgt
van haar vader een filmpje op haar telefoon als we net naar de kerk willen
gaan. Natuurlijk is ze superblij en trots. Op school delen we beschuit met
muisjes uit en ziet de juf kans om iets te vertellen over tradities in
Nederland. Ze krijgt een grote kaart waarmee ze ook nog eens de klassen rond
mag gaan. Wat een feest! Tegelijkertijd zit er diep van binnen ook verdriet. Op
kraamvisite gaan kan niet, ze woont te ver weg. En ze mist haar andere
broertjes en zusje. De foto’s en filmpjes en het videobellen met haar familie
in Engeland wegen niet op tegen het gemist. “Mijn jongste broertje en zusjes
weten straks niet eens meer wie ik ben!” spreekt ze op een dag haar worsteling
uit die ze meestal diep in haar binnenste voert.
Beschuit met muisjes
Toch vind ik dat ze ondanks dit verdriet, er knap mee
omgaat. Foto’s van haar zusje worden gedeeld met vriendinnen en in een
fotolijstje in de woonkamer gezet. Iedereen mag zien dat dit haar zusje is. Ik
stimuleer haar om haar vader te bellen, om te vragen om foto’s, om te praten
met haar broertjes. Om haar zusjes te zien. Ondanks het gemis, zoekt ze zelf
het contact nauwelijks. Dat kan ik niet helemaal verklaren. Dunya’s vader
bedankt me uitgebreid dat ik beschuit met muisjes heb gekocht en gesmeerd voor
school. “Graag gedaan. Voor Dunya” app ik terug. Het is haar zusje, natuurlijk
ben ik ook blij.
Middelbare school
Genoeg om mee te worstelen voor een kind van elf. En genoeg
draadjes om te onderzoeken tijdens haar zoektocht naar haar eigen identiteit.
Die gaat ze vinden, voor zover mogelijk. Volgens mij blijf je daar altijd naar
op zoek. Maar ik zie steeds meer ze haar eigen pad kiest. Meestal weloverwogen,
soms impulsief. Die lijn zal zich doortrekken als ze op de middelbare school
zit. Nog even en dan weten we of ze geplaatst wordt op de school van haar
keuze. “Het is nog nooit gebeurd dat we moesten loten” zei de zorgcoördinator. Toch
blijft het spannend. Op een andere school werd zelfs gezegd dat alle VMBO
scholen voldoende plek hebben. Ik geloof het pas als het zwart op wit staat. Daarna
heeft Dunya voldoende tijd om zich los te maken van haar oude school, want
afscheid nemen wordt nog wel een dingetje. Maar ook dat is van later zorg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten