Op Allerzielen herdenken wij de doden naam voor naam. In de kerk staan tafels vol prikkers, waar we allemaal een kaars kunnen plaatsen. Er zit een wit, leeg briefje in de orde van dienst, waarop we de namen kunnen schrijven van mensen die overleden zijn. Achter het altaar hangt een doek met namen van doden. Iedereen mag een naam borduren en inleveren. Die wordt dan opgehangen op het doek. Dat zijn niet alleen namen van mensen uit de kerk. Elk jaar nieuwe namen erbij. Dat hoort bij het leven natuurlijk, maar verdrietig is het wel.
Woezel en Pip
“Schrijf jij
zelf namen op je briefje? Dan doe ik het ook voor mezelf!” spreek ik met Dunya
af. We zijn natuurlijk vroeg omdat ik in het koor zing. Dan moet ik er drie
kwartier voor de dienst zijn om in te zingen. De moeilijke liederen nog een
keer extra repeteren en vlak voor de dienst met de gemeente doorzingen. Als we
klaar zijn met repeteren komt Dunya naar me toe. “Hoe heet die vrouw ook
alweer, die Woezel en Pip heeft bedacht?” Ik moet even omschakelen. Ik vraag me
allang niet meer af hoe ze ineens op een gedachte komt. Dat is Dunya, die maakt
altijd onverwachte gedachtesprongetjes. Ik laat dan ook niet blijken dat ik
verbaasd ben als ik antwoord geef. “Euh…. Guusje Nederhorst” zeg ik. En weg is
ze.
Naar een andere kerk
Ruim een
jaar geleden hebben we de overstap gemaakt vanuit een andere kerk naar hier.
Het bevalt ons nu erg goed, maar het was natuurlijk wel even wennen. Bovendien,
je laat iets achter. Ondanks dat het er niet meer zo goed voelde, is er ook
altijd iets van verlies als je de stap uiteindelijk neemt. Dunya mist nog
steeds Rosa, haar vriendin uit de andere kerk. Toch heeft zo ook ervaren in dat
eerste jaar hoeveel voordelen er voor haar aan zitten, het familieweekend,
zwemmen bij het Twiske, de vele taakjes die ze mag doen omdat ze altijd vroeg
is, de hoeveelheid kinderen bij de kindernevendienst, de verdraagzaamheid naar
kinderen toe....
Namen worden opgedragen
We hebben in
een jaar tijd al heel wat rituelen gezien die we niet kenden. Vorig jaar hebben
we voor het eerst Allerzielen meegemaakt. Ik kende het wel een beetje, de namen
werden dan opgenoemd in de kerk, maar hier is het veel uitgebreider met
kaarsen. Halverwege de dienst mag iedereen zijn of haar kaars aansteken en een
briefje met namen in de mand doen. Vorig jaar wilde Dunya het briefje niet
inleveren, omdat de briefjes na de dienst vernietigd worden. Het worden al
aardig wat namen die we opdragen. Dunya is nog jong en ik vind mezelf ook nog
niet heel oud, maar we hebben toch best vaak afscheid moeten nemen. Dunya
schrijft overigens niet alleen namen op van mensen die ze heeft gekend. Ook
mensen die ze kent uit verhalen van voordat zij geboren werd, schrijft ze op. Pas
als de kaarsen zijn aangestoken, de briefjes zijn ingeleverd en we bezig zijn
met brood en wijn, bedenk ik me iets. Dunya staat vlakbij me te helpen met
brood en wijn delen. Zij gaat straks het podium op met de andere kinderen. Daar
staan de manden met briefjes. “We zijn Ellivrio vergeten” fluister ik in haar
oor en schuif een briefje onder haar arm. Dat kan zij nog inleveren. Als ze op
het podium staat kijkt ze me aan en wijst op een mandje. Ik knik. Tijdens de
voorbeden wordt een zegen gevraagd voor deze mensen en daar hoort haar oud-klasgenootje
natuurlijk ook bij. Hij was zes toen hij plotseling overleed. De begrafenis
heeft diepe indruk op ons gemaakt. “Ik zal je missen, een leven lang...”
Indrukwekkende dienst
Vorig jaar
vloeiden er heel wat tranen bij mij. Ik zat niet zo lekker in mijn vel en al
die emoties in de kerk kwamen als een boemerang bij me binnen. De eerste keer
was natuurlijk ook extra indrukwekkend. Nu pink ik wel een traantje weg, omdat
ik die emoties natuurlijk wel voel, maar het komt niet zo hard aan als toen.
“Eigenlijk gaat het best goed met me” constateer ik en dat is best een fijn
gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten