De tijd van je leven in de brugklas

We gingen naar de film: Brugklas: De tijd van m'n leven. Een inkijkje in hoe Dunya's leven er volgend jaar uit ziet. 😉

Brugklas de film

Net op tijd en buiten adem komen we aan in de bioscoop. Het is nog even een gesteggel met twee meiden die op onze plaatsen zitten, maar uiteindelijk druipen ze af naar hun eigen plek en laten we ons zakken in de stoelen van Pathé. Daarna begint de film. Brugklas: De tijd van m'n leven. Dunya heeft zich al maanden verheugd op deze film. De serie Brugklas volgt ze al heel lang op tv en dit schooljaar kijken ze ook op school. Of ze een realistische indruk krijgt van de eerste jaren op de middelbare school vraag ik me af, maar ze vindt het leuk. Ze is dan ook in alle staten als ze hoort dat de film in Emmen in première gaat, mijn geboorteplaats. Het is door de week en ze kan niet langs de rode loper staan. Jammer, want ze had de acteurs graag willen ontmoeten. Toch heb ik goede hoop dat dat dit jaar wel bij Cinekid lukt in het Westerpark, gewoon in Amsterdam.

Zoop in India

Even krijg ik een déjà vu. In 2006 zat ik met mijn vriend in deze zelfde bioscoop. Ik had een bioscoopbon die bijna verlopen was, keek op de website en ontdekt dat de film “Zoop in India” draaide. Mijn vriend, nu niet meer mijn vriend, maar wel de vader van Dunya, komt uit Afghanistan en ik kreeg hem met een mooi verhaal mee naar de film. Omdat hij had gewerkt in een Indiaas restaurant, sprak het hem wel aan. “Mensen die naar India reizen voor het redden van olifanten”. Eenmaal in de bioscoopzaal keek hij om zich heen. “Wat is het eigenlijk voor film?” vroeg hij, ineens alert, met een blik op een stel tieners met bakken popcorn in hun hand. “Een groep jongeren gaat naar India om daar olifanten te redden” legde ik uit. Hij knikte begripvol. Daar kwam ik goed mee weg dacht ik tevreden. “Dus het is een kinderfilm” constateerde hij vlak daarna. Nu schiet ik opnieuw in de lach bij deze herinnering.

Zoektocht naar een middelbare school

In mijn vorige blog schreef ik over de zoektocht naar een middelbare school voor Dunya. Nu gaan we naar de Brugklas-film, zie het maar als een onderdeel van de voorbereidingen op volgend jaar. Deze leerlingen zijn al een stapje verder. “Op schoolkamp naar Drenthe, hoe cool is dat?” Zo begint de film van Brugklas. Ik vraag me af of brugklassers echt zo enthousiast zijn om naar Drenthe te gaan, maar ik ben natuurlijk niet objectief. Bovendien ben ik geen echte Brugklas-fan. Ik ben meer van Spangas. Ik vind die serie beter geacteerd en die komt bij mij meer binnen dan de verhalen in Brugklas, ook al komen die redelijk overeen soms. Voor mijn gevoel worden verhaallijnen in Spangas wat meer uitgediept en de emoties lijken echter. Maar ik kijk er natuurlijk heel anders naar dan de doelgroep waarvoor de series gemaakt worden.

Op schoolkamp met de Canta

“De tijd van je leven” heet de film van Brugklas. Ik kijk er in het begin wat sceptisch naar, maar na verloop van tijd ga ik toch meer op in het verhaal. Kritisch naar de leerkrachten, maar meelevend met de leerlingen. De twee hoofdrolspelers, Nola en Boy gaan ervandoor met een Canta. Ze gaan de klas achterna die op schoolkamp is. Nola mag niet mee omdat ze ruzie heeft met Fenna, een meisje met veel ‘looks’ en rotopmerkingen, dat het zo weet te spelen dat zij het slachtoffer is. Ondertussen pikt ze het vriendje van Nola in. Dat is wel herkenbaar, echt pubergedoe.

Applaus voor een zoen

Natuurlijk zijn de pubers in werkelijkheid allang geen pubers meer. Het zijn jongvolwassenen die spelen dat ze twaalf of dertien jaar zijn. Zoals te verwachten was, ontstaat er iets tussen Nola en Boy als ze twee dagen samen in een klein autootje zitten. Eenmaal aangekomen bij het schoolkamp waar ze Jesse weer ziet, blijkt Nola niet meer verliefd op hem te zijn. Dat vind ik wel grappig. Goed zo Nola, laat je niet gebruiken. De spanning tussen haar en Boy wacht nog even op de ontknoping. Als er aan het eind van de film gezoend wordt, klinkt er dan ook een ontladend applaus in de zaal. Ik moet enorm lachen en Dunya vindt het maar raar.

Wildlands

Dunya kijkt me regelmatig lachend aan tijdens de film, vooral als ze een bekend plekje ziet. De ingang van het dierenpark, of het plein in het midden van het park. “Er is daar vast ook geen alarm ofzo” snuift ze kritisch als de twee leerlingen midden in de nacht door Wildlands lopen. Welja, je springt over een muurtje en je slaapt een nachtje in de dierentuin. Wel een leuke ervaring, maar in het echt zou ik het niet aanraden. Gelukkig kan in een film alles en dat maakt het des te spannender. Dunya geniet van de film.

Onderweg met de Canta

Tijdens de film klinkt er muziek van Abel en van Laura. “Is dit het origineel?” fluistert Dunya als “Onderweg” door de zaal klinkt. Ik knik en we zingen zachtjes mee. We zijn niet de enige, hoor ik. Ik vind de film goed te volgen en geniet er wel van. De roadtrip in een autootje dat alleen op het fietspad mag is natuurlijk wat ongeloofwaardig. Ik zou zelf niet naar Drenthe rijden in een Canta, maar als je veel geduld hebt en leuk gezelschap is het wel slim gevonden. Toch hoop ik dat Dunya gewoon de trein pakt als ze besluit naar Emmen te gaan. Op schoolkamp gaat ze in groep acht nog. Ondanks dat ze niet erg gewend is met alleen logeren, verwacht ik niet dat ze heimwee krijgt. Ze heeft tenslotte haar vriendinnen om zich heen. 

Ravage van chips en popcorn

Na afloop van de film rennen de tieners massaal de zaal uit tijdens de aftiteling. Als de lichten aangaan kijken we met open mond naar de ravage die ze achterlaten. Overal ligt popcorn op de stoelen, op de vloer…. We ruimen onze popcorn en chips die omgevallen is op en gooien het in de afvalbakken bij de uitgang. We hebben het niet eens zelf omgegooid, maar de schoonmaakploeg van de bioscoop natuurlijk ook niet. Dunya vond het een geweldige film en dan is het doel behaald. Voor de doelgroep maakt het niet uit of de hoofdrolspelers veel ouder zijn in het echt of dat de verhaallijn wat cliché is. Zij heeft genoten en verheugt zich op haar eerste schoolkamp. En stiekem ook al heel erg op haar eigen brugklas, volgend jaar! Ik hoop dat zij dan ook de tijd van haar leven zal hebben.