Schrijverstalent gezocht en gevonden

In dit nieuwe jaar willen wij beginnen met het plaatsen van jullie ervaringen! Daarom zijn wij op zoek naar schrijverstalenten die regelmatig nieuwe columns willen schrijven over hun belevenissen. Dit kan wekelijks maar wanneer je dit te vaak vindt, is één keer per maand ook een prima regelmaat.
Wat we zoeken zijn aanstaande mama’s of papa’s die zwanger zijn of zwanger willen worden, jonge ouders met een baby, peuter en/of kleuter. Maar ook oma’s en opa’s die regelmatig op hun kleinkinderen passen, oppasmoeders of misschien een begeleider van een peuterspeelzaal. Vind jij het leuk dat jouw columns op onze site wordt geplaatst en door heel veel andere jonge ouders wordt gelezen? Schrijf je al regelmatig en vind je dit leuk om te (blijven) doen? Heb je veel te vertellen wat je graag met anderen zou willen delen? Meld je dan aan en wellicht kunnen onze bezoekers binnenkort meeleven met jouw belevenissen.

Als ik deze oproep van de redactie van www.peuteren.nl op Facebook lees, maakt mijn hart een sprongetje. Geweldig! Die oproep is voor mij bedoeld. Here I am! Dus ik begin meteen te schrijven, stuur een uitgebreide mail met een vers geschreven column en een foto van Dunya en mij naar de redactie en een dag later ben ik één van de vaste columnisten geworden. Ik krijg een eigen pagina waarop al mijn blogs verschijnen! Super cool! Natuurlijk is cool helemaal geen woord voor mij, maar ik kan op dat moment geen ander woord vinden wat uitdrukt wat ik voel als ik deze pagina open.

Wat voor mij belangrijk is, is dat ik niet alleen ga schrijven over alle leuke dingen van het moeder zijn. Het is geweldig om moeder te zijn, het is fantastisch om moeder van Dunya te zijn. Toch is het niet alleen maar leuk. Er zijn ook zorgen, het is ook zwaar en er zijn altijd twijfels. Het kan niet anders, of andere moeders/ouders herkennen dit. Het is niet of het één of het ander. Ook als je een perfect kind hebt, zoals ik heb natuurlijk, zijn er zorgen en angsten. De angst dat er iets gebeurt met je kind, of zoals ik de laatste tijd meer besef dan voorheen: de angst dat mij iets overkomt. De angst dat Dunya ineens verder moet zonder moeder, en dan? Of twijfels over of ik het goed doe. Het alleen doen levert veel voordelen op, maar wat ik zwaar vind is het niet kunnen delen van zorgen en twijfels. Het niet met iemand kunnen praten over de dag. Over hoe Dunya het op school deed vandaag. Hoe verdrietig ze was toen ze was gevallen. Hoe grappig ik het vond dat ze op de nieuwjaarsreceptie in de Nieuwe Liefde met een champagneglas met appelsap iedereen bij langs ging om te proosten en “gelukkig Nieuwjaar” te wensen. Hoe trots ik was toen ze bij zwemles dingen voor mocht doen. Hoe wanhopig ik me voelde toen ze na de zwemles ineens wegrende en ik niks kon doen, omdat ik bang was dat ze dan de straat op zou rennen. Hoe leuk het is dat ze zo van knuffelen houdt. Hoe leuk ik het vind dat mijn dochter naar school gaat.

Dat ze zomaar zei: “Waarom schrijf je daar K3?” en dat ze ook gewoon aanwees waar het stond. Dat ze ook steeds de D van Dunya aanwijst. Dat ik zo blij ben dat het een meisje is met pit. Het zal haar niet snel overkomen dat iemand over haar heen walst. Zij weet precies waar haar grenzen liggen. Hoe blij ik ben dat ze dat zelfvertrouwen heeft en dat ik dat wil stimuleren. Maar dat het tegelijkertijd ook wel eens moeilijk is om daarmee om te gaan. Juist omdat we daarin zo verschillen en ik die felheid van haar niet heb. En toch moet laten zien dat mijn wil wet is.

En zo kan ik nog wel even doorgaan met vertellen waarom het zwaar is om alleenstaande moeder te zijn. Toch vind ik het erg meevallen vergeleken met wat ik had verwacht. Natuurlijk, het eerste jaar was ontzettend heftig. Wat een tranen, wat voelde ik me alleen. En toen was ik niet eens echt alleen. Maar daarna ging het steeds beter. En toen we eenmaal echt met z’n tweetjes waren, viel er een last van me af. Ik krijg ook alle stralende blikken van Dunya als ze uit school komt. Ik doe alle leuke dingen met haar. Ik hoor van iedereen wat een geweldige dochter ik heb. Die eer komt mij toe. Die eer hoef ik niet te delen. Al denk ik, dat als je het wel samen doet, ook dat juist leuk is. Om die mooie momenten te delen. Ik voel me niet eenzaam. Wel een beetje alleen soms. Niet met iemand van gedachten kunnen wisselen, over hoe we dit gaan doen, of hoe we dat zullen aanpakken. Dat vind ik wel jammer. En ook daar wil ik over schrijven. Omdat ik denk dat ik niet de enige ben op de wereld die dat voelt. Die ontzettend gelukkig is, maar het zo af en toe ook wel eens zwaar heeft. Ik hoop dat andere ouders zich hierin zullen herkennen. Dat is mijn doel met het schrijven van mijn columns voor de website van peuteren.nl. Maar heel eerlijk gezegd: eigenlijk vind ik het vooral hartstikke leuk om te schrijven...