Een nieuwe wasmachine en een geschaafde neus

“Wij krijgen een nieuwe wasmachine!” roept Dunya enthousiast tegen de buurman die net thuis komt. Het is het hoogtepunt van de dag. Dolblij staat ze te dansen in de gang. Hoera! Daar komt de wasmachine aan. De twee bezorgers wuiven mijn verontschuldigingen dat we zo hoog wonen, weg. Natuurlijk kan ik daar niks aan doen, maar ik vond het wel aardig om te zeggen... Leuke jongens trouwens. Dat vindt Dunya ook. Het verdriet van vanochtend is even vergeten.

Het begon zo goed deze zaterdag. Eindelijk was voor het Marnix ook de vakantie voorbij en Dunya verheugde zich erop om weer naar zwemles te gaan. We waren op tijd in het zwembad voor de Orka’s en Dunya deed het zo goed dat ze een paar keer een oefening voor mocht doen. Supertrots zat ik boven voor het raam te glunderen en stak ik mijn duim op, want ze keek natuurlijk meteen omhoog. Ook zij stak haar duim op, want ze mag best trots zijn op zichzelf!

Na het aankleden en de tosti boven in het café, ging ze heel makkelijk mee naar buiten. Helaas, eenmaal buiten ging er een knop om en rende ze weg. Het is een kind met een sterke eigen wil en dat is voor mij zowel een geruststelling als een zorg af en toe. Ze is niet zo gevoelig voor wat ik wil en gaat graag haar eigen gang. Ik vind dat een goed teken, want ze laat niet over zich heen lopen. Toch is het voor mij ook wel eens lastig. In dit soort situaties weet ik even niet wat ik moet doen. Achter haar aan rennen is geen optie. Dan wordt het een spelletje en dat is veel te gevaarlijk op deze plek. Bovendien zinloos, want Dunya is toch sneller dan ik. Als ik haar er op wijs dat we niet naar jazz dance gaan als ze niet bij mij komt, lijkt ze daar wel gevoelig voor te zijn. Ze rent mijn kant op en dan… valt ze voorover op de stoep. Ik laat alles vallen en ga snel naar haar toe. Ze is erg verdrietig. “Waar heb je pijn?” vraag ik als we terug naar binnen gaan. “Mijn neus en mijn knie!” huilt ze. Ik kijk verschrikt naar haar neus. Tja, inderdaad. Dat is een flinke schaafwond. Ik probeer het met een nat doekje schoon te maken, maar dat doet natuurlijk erg pijn. De komende week zullen we nog wel veel reacties krijgen op haar geschaafde neus.

Ondanks dat ze  pijn heeft, wil ze toch naar jazz dance. Ik vind het wat veel, zeker als ze moe is en ook nog gevallen is. Ik probeer haar te overtuigen dat we beter thuis kunnen blijven, maar ze wil zo graag dat ik het haar niet wil ontnemen. Wel duidelijke afspraken maken. “Na jazz dance moeten we meteen naar huis, want dan komt de nieuwe wasmachine!” Dunya knikt. “Dus, na het dansen: direct aankleden en naar huis!” herhaal ik nog maar eens stellig. Ze begrijpt het. En dat gaat heel goed. “Wat krijg je als je goed geluisterd hebt?” vraag ik zoals gewoonlijk. “Chocola” zegt ze verheugd. Hmm, ja dat krijgt ze ook. Maar dat bedoel ik eigenlijk niet. “Dikke duim!” doen we altijd op de fiets. En dan raken onze duimen elkaar aan. Een soort “High five” maar dan met de duimen.

De aardige bezorgers blijken handige monteurs te zijn. De manier waarop de wasmachine en de droger aangesloten zijn, blijkt niet veilig. Ze zijn dus wel een tijdje bezig met alles in orde maken. En dat allemaal voor niks. Dunya vindt de nieuwe wasmachine erg mooi. “Wow!” roept ze steeds. Elke keer gaat ze terug naar de badkamer om te kijken. “Dit is Loebas!” deelt ze de jongens mee terwijl ze mijn knuffelhond meesjouwt. Ze zegt er niet bij dat dat mama’s knuffel is, wat ze normaal gesproken wel doet. Gevoel voor tact, dat kleine meisje van me.

De volgende dag laad ik de wasmachine vol en roep ik haar: “Kijk Dunya, ik zet de wasmachine aan!”. Ze komt kijken en zegt weer: “Wow!” . Dan vraagt ze: “Waar is de kruk?” en ze rent weg. Verbaasd ga ik kijken wat ze doet. Dan komt ze alweer terug met een krukje. Ik moet aan de kant en ze gaat op het krukje voor de wasmachine zitten. Er knipperen lampjes en hij piept als ie begint. Een soort kermisattractie in de badkamer. In de handleiding heb ik gelezen dat ik kinderslot kan inschakelen en dat doe ik ook, maar wel zo dat zij het niet ziet. Want voor Dunya geldt: Eén keer zien is de volgende keer zelf doen. Als het haar uitkomt natuurlijk…