“Hoi
Henrike! Ben je terug?” vraagt een leerkracht. “Je kent me nog!” reageer ik
verrast. Na zes jaar verwacht ik dat iedereen me vergeten is, maar het
tegendeel is waar. “Ja ik ken je zeker nog!” antwoordt hij. Even later loopt er
een juf langs die net zo enthousiast reageert. Toen ik voor de zomervakantie
werd benaderd met de vraag of ik interesse had in een paar uurtjes werken op
deze school maakte mijn hart een sprongetje. Ik heb jarenlang met veel plezier
op deze school gewerkt. Ik begeleidde destijds kinderen met down syndroom. Daar
was veel geduld voor nodig en een strakke lijn. Het was allemaal wat
uitproberen, er was geen kant en klaar programma voor deze kinderen. Toch heb
ik daar wel mijn weg in gevonden. En wat de ene keer werkte, werkte een poosje
later niet meer. Dus al met al een hele uitdaging en veel afwisseling. Veel
zelfstandigheid ook. Ik vond het erg leuk om te doen, maar na de geboorte van
Dunya zag ik het niet zitten om voor zo weinig uurtjes heen en weer te fietsen.
Ik had er toen nog een baan naast op een naschoolse opvang. Ik had geen idee
hoe ik dat praktisch moest regelen en bovendien was ik bang dat die combinatie me
teveel zou worden, aangezien ik ook nog voor Dunya moest zorgen.
schoolgebouw
Na
mijn ontslag hou ik nog even contact met collega’s, maar omdat mijn leven
behoorlijk op zijn kop staat het eerste jaar na Dunya’s geboorte, neemt het
contact snel af. Andere dingen aan mijn hoofd. Zo gaan die dingen. Ik ben dan
ook blij verrast als ik een mail krijg of ik terug wil komen. Ik heb goede
herinneringen aan deze school en aan het werk. Het ziet er naar uit dat ik weer
individuele begeleiding ga doen met kinderen. De school is compleet nieuw
opgebouwd en ik moet mezelf ook elke keer herinneren aan het feit dat ik niet
in het noodgebouwtje op het plein zit, maar gewoon in een mooi schoolgebouw. De
eerste keer dat ik binnenkom verdwaal ik, maar kom uiteindelijk wel weer op de
juiste plaats uit.
compliment
Als
ik met de directieleden zit te praten blijkt dat ze niet zomaar bij mij terecht
zijn gekomen. “We zaten te praten over hoe de begeleiding zou moeten van dit
kind en kwamen tot de conclusie dat we gewoon een Henrike nodig hadden. Toen
hebben we contact met je gelegd, in de hoop dat je beschikbaar was…” Een groter
compliment kan ik niet krijgen. Maar de nacht voordat we spijkers met koppen
gaan slaan en inhoudelijke afspraken gaan maken komen de dromen. Terug naar een
oude werkplek is in dit geval heel leuk, maar het roept ook herinneringen op
aan andere oude werkplekken, waar ik nooit meer naar terug wil. Ik word
onrustig wakker en realiseer me dat de mensen die me stoorden in mijn dromen,
niet op deze school werken. Even rustig ademhalen. Het positieve gevoel komt
terug. Mijn vorige werkplek eindigde teleurstellend, maar heeft mijn
zelfvertrouwen wel vergroot, omdat er nadrukkelijk uitgesproken is hoe blij ze
met me waren.
Werkplek
Eenmaal
op school is het een dubbel gevoel. Enerzijds voelt het vertrouwd om de mensen
te zien die jaren geleden mijn collega’s waren en nu ineens weer zijn. Anderzijds
is het verwarrend om totaal onbekend te zijn op deze school en toch veel
bekende gezichten te zien. De school waar ik werkte is afgebroken en er staat
nu een prachtig gebouw waar ik dus steeds de weg kwijt ben. Maar het is leuk
dat ik steeds mensen tegen het lijf loop die me nog kennen en die blij verrast
zijn dat ik terugkom. Het kriebelt als ik in de klassen kijk en de werkplek
bekijk waar ik ga zitten. Ik observeer wat kinderen die ik ga begeleiden, maar
nog niet in alle openheid. Na alle teleurstellingen op het gebied van werk vind
ik het hartstikke leuk dat dit weer een opsteker is. Niet alleen een nieuwe
kans, maar ook nog eens van mensen die weten hoe ik werk en wie ik ben en me
juist daarom heel graag willen hebben. Een mooiere blijk van waardering kan ik
me niet voorstellen. Dat het tijdelijk is en voor een paar uurtjes in de week doet niks af aan mijn blijdschap. Het geeft een goed gevoel dat ze me niet vergeten zijn en me graag willen hebben.
Een
nieuw schooljaar. Dunya naar groep drie en ik naar een nieuwe (oude) werkplek.
Nieuwe kansen voor ons allebei. En we zijn er klaar voor!
Wat super dat deze mensen aan JOU dachten! Soms kop het uit een onverwachte hoek. Heerlijk! Peet.
BeantwoordenVerwijderenMooi om te lezen. Ik herken het genieten van werken in en rondom een school. Maar het is ook pittig! hopelijk heb je je plekje weer gevonden daar
BeantwoordenVerwijderen