Onderweg naar het Voortgezet Onderwijs

De eerste lesmiddag op de middelbare school was een groot succes. Er zijn veel leuke dieren en aardige mensen. 

Lesjesmiddag op voortgezet onderwijs

“De lesjesmiddag is alleen voor kinderen, maar ouders die willen blijven, kunnen een rondleiding krijgen van twee leerlingen” vertelt de docent van de middelbare school waar we komen kijken. Dit is de eerste school en hij staat hoog bovenaan ons lijstje. We hebben al gelezen dat er echte dieren zijn. Echte dieren, die je als leerlingen zelf gaat verzorgen! Hoe cool is dat?! Vanmiddag krijgt Dunya wat proeflessen om een indruk te krijgen van de school. Er breekt een nieuw tijdperk aan. We gaan onderweg naar het voortgezet onderwijs!

Goede bedoelingen

Ik wens Dunya succes en kijk haar na als ze wegloopt. Wat wordt ze groot. De tijd dat ze op mijn buik sliep, dat ze in de kinderwagen lag, dat ik haar flesjes kon geven, ligt heel ver achter ons. Moeder word je met vallen en opstaan, maar gelukkig heb ik Dunya die me dat haarfijn uitlegt. “Dit vond ik niet leuk!”, “Je deed overdreven”, “Je zet me voor schut!”. Soms word ik boos om zulke uitspraken, want ik bedoel het natuurlijk goed. Maar het gaat er niet om wie er gelijk heeft, maar om hoe goede bedoelingen bij haar binnenkomen. Dus zeg ik alsnog sorry, een volgende keer denk ik er hopelijk eerder aan. Kleine meisjes worden groot, daar moet ik ook in meegroeien. Overdag geef ik les in groep drie en ’s avonds heb ik een puber in huis die een andere aanpak nodig heeft.

Een baardagaam op haar arm

Een docent haalt mij terug in het hier en nu. Ik loop mee met de leerlingen die enthousiast vertellen over de school en de leraren. Ze hebben het naar hun zin. Al pratend komen we bij het dierenlokaal. Hamsters, maar ook reptielen, zoals een enorme slang, een babyslang en een soort leguaan. Later vertelt Dunya dat het een baardagaam is. “Als kinderen deze dieren nou heel eng vinden, moeten ze dan toch het hok verschonen en de dieren oppakken?” vraag ik, denkend aan hoe ik als kind was. “Nee, ze worden wel gestimuleerd om een klein aaitje te geven, maar niet gedwongen” vertelt het meisje. Maar dan bedenk ik met een glimlach dat Dunya dit vast niet eng vindt. “Ik heb die grote baardagaam op mijn arm gehad. Hij klemde zijn achterpoten vast aan mijn arm. Dat voelde een beetje eng, maar ook leuk!” vertelt ze achteraf met glimmende ogen.

Een school met echte pony’s

Mijn blik dwaalt af naar buiten. “Wauw!” zucht ik. “Echte pony’s op school. Dat is toch fantastisch!” De meiden lachen wat. Ze zijn er al zo aan gewend dat ze zulke reacties niet eens meer verwachten. “Mama, er zijn echte pony’s” vertrouwt Dunya me toe als ze terug is. “Echte pony’s die je echt zelf mag verzorgen! Maar niet op rijden…” voegt ze er berustend aan toe. Jammer, maar ze begrijpt het wel. Na afloop van de lesjesmiddag komen de groep acht leerlingen het kooklokaal uit. Het duurt even voordat ik Dunya zie. Ineens vind ik het een beetje spannend. Wat nou als….? Maar dan zie ik haar lachend, stralend en met een nieuwe vriendin aan komen rennen. Dansen is het bijna. Er volgen nog meer open dagen, maar ik weet het op dit moment al. Dit wordt de school. En haar nieuwe vriendin denkt er gelukkig net zo over.

Zorgcoördinator

Ik raak nog even in gesprek met de zorgcoördinator en leg haar heel kort de situatie uit bij Dunya’s huidige school. Het is een leuke school, maar de extra begeleiding en communicatie daarover laat toch echt veel te wensen over. Althans als het om Dunya gaat. Dunya’s rekenachterstand is niet ineens in het niets opgelost al doen ze nog zo hun best om mij ervan te overtuigen dat ze op niveau zit en geen hulp nodig heeft. Uit de cito rekenen groep acht blijkt dat ook. De zorgcoördinator stelt me gerust. Ze gaan eerst herhalen en inventariseren dan wat kinderen nodig hebben. Ik hoef me geen zorgen te maken. “Hoe heet jij ook alweer?” vraagt Dunya. “Mariska” zegt ze. En noemt dan haar achternaam. “Die hoef ik niet te weten” zegt Dunya. “Ik hou toch niet van mevrouw zeggen!” Een leerling vertelt dat ze meestal juf of meester zeggen en dat bevalt Dunya ook wel.

Leerwegondersteuning

Het is dan ook niet verrassend dat het advies blijft VMBO-Kader met LWOO. Leerwegondersteuning. Dat biedt wat meer ruimte voor ondersteuning op haar nieuwe school. Dan kan ze dan wat dingen inlopen, waar ze nu alleen mee worstelt. Dunya is over de teleurstelling heen van vorig jaar. Ze rekende op VMBO Theoretische Leerweg, maar dat ging niet door. Ze had niet de groei gemaakt die daarvoor nodig was. Gelukkig kan ze op de school waar ze naar toe wil makkelijk doorstromen naar een hoger niveau als blijkt dat ze meer aankan. Ik sluit niet uit dat dat gebeurt, maar zo niet is het ook prima. Ik ben zelf het voorbeeld van hoe je via een andere weg toch op je pootjes terecht komt. Ik begon met Speciaal Onderwijs en heb nu een MBO diploma en begeleid nu zelf kinderen met leerproblemen.

Geen dolfijnentrainer, wel dieren

Dunya wil iets doen met dieren. Dolfijnentrainer heeft ze losgelaten. Het lijkt haar wel leuk, maar ze is realistischer gaan denken. Ook daarin groeit ze. Ik heb het nooit uit haar hoofd proberen te praten. Als dat haar droom is, waarom zou het niet kunnen? Ze moet ervoor gaan als ze wil. Maar nu twijfelt ze. Wel probeert ze via een bekende iets te regelen met dolfijnen aaien in het Dolfinarium. Wie weet. In elk geval wil ze met dieren werken. Geen dierenarts, dan moet je soms ook dieren pijn doen om ze beter te maken en ze kan niet tegen bloed. Maar wat ze wil worden is van later zorg. Eerst gaan we door met onze zoektocht naar de juiste school. VMBO scholen kunnen iedereen plaatsen op de school van zijn of haar eerste keuze vertelde iemand in mijn netwerk. Dat het nog nooit is gebeurd dat ze iemand moesten weigeren had de school al verteld en dat geeft rust.

Lotingssysteem middelbare scholen

Door het lotingssysteem voor middelbare scholen in Amsterdam, moeten we vier scholen uitzoeken en op ons lijstje schrijven, want het moet natuurlijk wel volgens de regels. We hebben nog wat te doen de komende tijd. Het wordt leuk. Een nieuw avontuur, voor ons allebei. Voor mij eindelijk een stap in een onbekende wereld., want met Voortgezet Onderwijs heb ik geen ervaring. Tot nu toe wist ik alles van kinderopvang en alles van de basisschool. En weet ik het niet, dan vraag ik het deze collega, of een andere collega. Geen kluitjes in het riet voor mij. Nu wordt alles anders en dat is ook leuk! Ik kijk ook uit naar deze volgende fase.

Checklist Scholengids

Dunya heeft een checklist uit de Scholengids gehaald. Daarop staat alles waar je op moet letten. Maar wij letten op sfeer, op de ervaringen van de leerlingen die er al op zitten,  of ze kan doorstromen en hoe de extra hulp geregeld wordt. Heel veel dingen weet je pas als je er een tijdje zit. Vooraf is het onmogelijk om alles uit te sluiten, we moeten het doen met wat er voor informatie beschikbaar is. Die ziet er op deze school goed uit. Dunya ziet het helemaal zitten om elke dag met de pont naar school te gaan. Ik vind het een fijne gedachte dat ze straks niet de hele stad door hoeft te fietsen.

Met de pont naar de middelbare school

Ik geniet ervan dat Dunya groot wordt. Natuurlijk mijmer ik af en toe over de tijd dat ze een baby was, maar dan voel ik ook weer de vermoeidheid en de stress die ik toen voelde. Toen ze naar de basisschool ging vond ik dat ook niet lastig, maar vooral leuk. Ineens was ik ook een moeder die haar kind van school ging halen. Onderweg naar school in de bakfiets. Superleuk vond ik het. Ik genoot ervan. Ben dat ook altijd blijven doen. Nu ben ik een trotse moeder van een echte puber en zoeken we samen een middelbare school uit.  Ophalen is straks niet meer nodig. Ze gaat en komt zelf. Met de pont. We verheugen ons er alvast op, al moeten we nog wat scholen bezoeken en zijn we halverwege groep acht. Er komt nog een musical en een schoolkamp. Nog even genieten van de leuke dingen van de basisschool. En na de zomervakantie breekt er een nieuw tijdperk aan!