zondag 23 oktober 2011

Ik heb lief de aarde en de mensen

                           "Maar sterft een mens, het is voorbij, 
                            een laatste adem voorgoed voorbij...." 

De Dominicuskerk is bomvol deze zaterdagmiddag. Ik zie achterin mensen staan. Wij zitten met een enorm koor voorin de kerk. Rosa speelt met de hond van een koorlid en ik geef haar de Doedel die Dunya en ik samen hebben uitgezocht. Ze wilde er eigenlijk twee kopen. "Ook voor de papa van Rosa!". Onvoorstelbaar hoe slim ze is, mijn kleine meisje. Ze heeft het echt wel begrepen. Ik merk het aan alles. En juist dat is zo confronterend. Als ze op een avond in paniek wakker wordt en "mama, mama" roept, voel ik de angst bij haar. Misschien is het mijn angst die ze voelt en overneemt. Ineens het besef dat dit kan gebeuren. Dat een kind opeens zomaar geen moeder meer heeft. Het duurt erg lang voordat ik haar heb kunnen kalmeren. Ze klampt zich aan me vast en zegt dat ik niet weg mag gaan. Wat moet ik zeggen? Dat het nooit zal gebeuren? Want ze heeft het duidelijk niet alleen over vannacht. Al deze dingen draag ik mee en spelen mee bij mijn verdriet om Petra.

Tom vraagt iedereen in de kerk om hard mee te zingen, ondanks de tranen. We doen ons best. Als ik me probeer voor te stellen wat voor immens verdriet deze familie draagt breek ik opnieuw. Naast me vraagt iemand of het gaat. "Ik moet niet nadenken" fluister ik terug. Ze knikt. Anders red ik het niet. Het wordt een prachtige dienst, met veel mooie woorden van afscheid en fijne herinneringen. Door alles heen voel je het verdriet, maar ook de vreugde die Petra bij deze mensen bracht. 
De muziek, het zingen, het is prachtig om te doen, maar het roept ook veel emoties bij ons op. Toch blijven we overeind en zijn we er voor elkaar. Dat is ook mooi. Het is een enorm lange dienst, met ontzettend veel muziek. Op de begraafplaats is het ook erg druk, zoveel mensen die mee zijn gegaan. Wat een bloemen ook, prachtig. Ik heb bewondering voor Tom zoals hij deze dag doorstaat. Ik denk dat als je zoiets overkomt, je zelf van binnen ook een beetje sterft. Maar gelukkig zijn er kinderen om voor door te gaan. Het is enorm confronterend. Als ik Rosa bij de foto van haar moeder zie staan, besef ik dat het mij ook kan overkomen. Dan blijft Dunya helemaal alleen achter. En juist daar moet ik niet bij stil staan, dan word ik gek!

De volgende ochtend staan we als koor weer te zingen in de Nieuwe Liefde. Geen uitgedund koor. We zijn met veel mensen. We hebben elkaar nu nodig. Dunya wilde perse mee. Huilend ging ze met papa mee. Ze wilde mee naar Rosa. Ik zei dat ik niet wist of Rosa wel komt. Ik had gelijk. Bovendien zei ik dat ze een keer mee mag als we allemaal wat minder verdrietig zijn. Ze is het er niet mee eens. Met een zwaar gevoel fiets ik naar de Nieuwe Liefde. 

De hele dienst gaat het goed. Ik bedenk dat ik de meeste tranen wel heb gestort gister en verbaas me erover dat ik zo goed mee kan zingen. Af en toe knipper ik flink omdat mijn ogen vol tranen staan, maar een moment later luister ik rustig naar de woorden van gedachtenis voor Petra. "Dit gaat goed" denk ik nog bij mezelf. Maar bij het slotlied voel ik de emoties van de mensen om me heen en biggelen toch weer de tranen over mijn wangen. Na afloop van de dienst gaan we even zitten en zuchten we eens diep. "Het ging al veel beter dan gister" zeg ik dan tegen mijn koormaatje die naast me zit. We lachen elkaar even toe ondanks onze tranen. Maar dan zet de pianist het lied van Petra in, dat we gister ook gezongen hebben. We zingen dat in tranen mee. 

"Ik heb lief de aarde en de mensen,
de Levende, mijn God
met heel mijn hart, ziel, kracht en verstand."
"Mensen worden oud en grijs.
geen god die ons in leven laat.
In pijn en barensnood zijn wij geworden,
weten van verlies, rouw, dood en verderf." 

Na afloop praten we nog wat met elkaar. Allemaal met tranen in onze ogen. "Dit zal nog wel een poosje blijven" zegt iemand. Dat is zo. Ik was van plan om te stoppen met huilen na vandaag. Maar het zal geleidelijk aan moeten gaan. En dan nog. "Muziek is emotie" zei iemand na de dienst. We hebben het wel vaker, momenten dat we even vol schieten. De teksten zijn vaak zo raak geschreven en op verschillende situaties toe te passen. Dit is zo groot, dit is niet in een weekend over. Maar we doen het gelukkig met elkaar. 
Als ik thuiskom in een stil huis ga ik op de bank liggen. Even tv kijken. Als ik wakker word heb ik de halve serie gemist. Ik zet m nog maar een keer aan. Ik ben moe. Moe van alle emoties. Deze middag doe ik niks. Vanaf morgen begint het gewone leven weer. Straks maar eens mijn huiswerk voor de cursus erbij pakken.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Op zoek naar een eigen identiteit

De geboorte van Dunya's zusje wordt gevierd  met beschuit met muisjes op school. Inschrijven middelbare school “U kom...