Petra

 "Zit je rustig?" zegt de stem aan de andere kant van de lijn. Dit is niet goed. Ik plof neer op mijn bed. Dit is helemaal niet goed. "Petra....van Tom...." Verbijsterd hang ik even later op. Ik wil huilen, maar ik weet ook meteen dat dit nu niet zal komen. Bij mij duurt het even voordat het is geland. Het nieuws over het verschrikkelijke ongeluk staat al op teletekst en ik  was het net aan het lezen toen mijn mobiel ging. Ik blijf het onwerkelijk vinden. Het kan gewoon niet waar zijn. Ondanks dat ik in de loop van de week wel berichten op Petra's Facebook zie staan. Het is echt. Ze is er niet meer. Ik vermijd de foto's van het ongeluk, die in kranten en op internet verschijnen.

 Ik zet wel meteen een berichtje op mijn Facebook-pagina. Een naam noem ik niet, omdat ik ervan uit ga dat niet iedereen het bericht al heeft gehoord.  Ik ga regelen, organiseren. Donderdag moet ik naar de koorrepetitie. Met wat medewerking van iedereen lukt het om erbij te zijn. Ik moet even slikken als ik de Dominicuskerk binnenkom. We knuffelen elkaar, er wordt gezoend. Daarna gaan we allemaal zitten en nemen we de muziek mee voor de begrafenis. Het is veel. Mooi. Tom komt binnen. Hij is onze dirigent en hij wil op de begrafenis van zijn vrouw zelf dirigeren. Diep respect dat hij dat kan. Tegelijkertijd weet ik dat het kan, dat is een soort oerkracht dat je op het moment dat het moet daar staat. Ik wil het ook, zingen daar, op die begrafenis. Het laatste wat we nog kunnen doen voor haar. En het enige wat we kunnen doen om Tom en alle anderen te steunen. Er zijn. 

Als ik dat kleine meisje zie langs huppelen komen de tranen. Vier jaar en geen moeder meer. Ze is drie dagen ouder dan Dunya. Ik breek. In de pauze kunnen we Tom een knuffel geven en dat voelt goed. Maar mijn tranen blijven komen. Elke keer als ik Rosa zie stokt mijn adem. 

Er komt iemand van het koor naar me toe. "Onvoorstelbaar hè, als je zelf een dochter hebt!" Ik kan alleen maar knikken. "Ze schelen drie dagen" fluister ik "En Petra en ik zijn even oud". Ik praat nog steeds in de tegenwoordige tijd. Alsof ze elk moment weer binnen kan komen lopen. We hadden nauwelijks contact. Af en toe via Facebook en we kenden elkaar natuurlijk wel van de ekklesia. Toch voelt dit nu heel dichtbij. Anders dan bij oma. Toen was ik wel verdrietig, maar er was wel een gevoel van: "Het is goed zo". Maar dat is natuurlijk iets anders dan een mama van een meisje van vier jaar, die 37 jaar was en nog volop in het leven stond. Van berusting is geen sprake. Alleen een machteloos gevoel en intens verdriet voor de mensen die achterblijven.

Als Dunya de volgende morgen bij mij in bed kruipt vertel ik dat ik wel erg verdrietig ben om de mama van Rosa. Ze slaat haar armpjes om me heen en zegt: "Niet verdrietig zijn mama. Ik heb toch wel een mama?". Ik leg mijn hoofd tegen haar aan en huil. Dunya troost mij. En ze heeft gelijk als ze zegt dat het nu genoeg is. Ik kan niet de hele dag blijven huilen. 

We gaan straks maar even een Doedel kopen, voor Rosa.... Ik moet toch iets met dit machteloze gevoel. Zaterdag is de begrafenis. Het wordt een bijzondere dienst, voor een bijzonder iemand. We zingen een lied dat Petra zelf geschreven heeft. "Ik heb lief de aarde en de mensen". Het verdriet brengt ons als koor heel dicht bij elkaar. We doen dit samen. En we moeten elkaar steunen.