Cinekid 2017: Spangas en Mees Kees in het Ketelhuis

Mees Kees en Dunya tijdens Cinekid in het Ketelhuis in Amsterdam.

Cinekid in de Herfstvakantie

Zoals elke Herfstvakantie zijn Dunya en ik veel te vinden in het Westerpark. Elk jaar is daar namelijk het Cinekid-festival. Een verzameling van de leukste, nieuwste, oudste, grappigste, populairste, indrukwekkendste en interessantste kinderfilms, series, apps, live shows en workshops. Het is onmogelijk om alles te doen. We moeten keuzes maken. Maar dat valt niet mee. We doen dan ook elk jaar weer meer dan we van plan waren. En geven dus ook meer geld uit. Niet teveel bij nadenken, want Cinekid is niet goedkoop.

Spangas meet & greet

Natuurlijk kiezen we als eerste voor Spangas. We kijken op maandag met een aantal acteurs het weekoverzicht van deze week. Daarna mochten er vragen gesteld worden en tot slot met de acteurs op de foto voor Het Ketelhuis, de bioscoop. Persoonlijk had ik gekozen voor een andere zaal. In het machinegebouw is veel meer plek en dus hoef je minder kinderen teleur te stellen. Daar zaten we twee jaar geleden met een aantal acteurs van de film “Spangas in actie”. Want dat Spangas populair is, mag duidelijk zijn. Ook was er weinig tijd voor de meet & greet achteraf. Snel een foto en weer door. Maar dat maakt de ontmoeting en de ervaring niet minder leuk en onvergetelijk.

Getrouwd in Egypte

Met Stadspas kunnen we voor een euro nog naar twee activiteiten. Dunya kiest voor “Dummie de Mummie en de tombe van Achnetoet” en een dagje Medialab met een vriendinnetje. “Wat is de hoofdstad van Egypte?” fluister ik aan het begin van de film tegen Dunya die vorige week een ‘Goed’ had voor Topografie van Noord Afrika. “Cairo” fluistert ze terug. “En wie is daar getrouwd?” fluister ik weer. “Indra” zegt ze. Eén van onze voormalige oppassen die we volgen op Facebook. Ze zag er prachtig uit in haar bruidsjurk. En dat terwijl Dunya moest leren waar Egypte ligt en wat de hoofdstad is. Een beter ezelsbruggetje bestaat niet.

Dummie de Mummie en de tombe van Achnetoet

De film is leuk, erg grappig, maar soms ook best emotioneel. Ondanks dat het natuurlijk fantasie is, een Mummie die met het vliegtuig naar Egypte reist, zijn de emoties wel herkenbaar. Zo zoekt Dummie de graftombe waar zijn ouders begraven liggen, om afscheid te nemen. Goos denkt even dat hij hem moet achterlaten en ineens kruipt Dunya tegen me aan. Ik sla een arm om haar heen en ze huilt zachtjes. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Gelukkig voor Goos en zijn vader gaat Dummie gewoon weer mee naar huis en gelukkig voor ons kan er dus volgend jaar zomaar een nieuwe film uitkomen.

Vroege vogel film

Samen gaan we ook naar Mees Kees. Dat is een zogeheten ‘Vroege Vogel’ film. Als je voor twaalf uur naar de film gaat betaal je minder. In ‘The Movies’ schreef ik in een andere blog. De avond van te voren bekijkt Dunya nog eens het programma van de volgende dag. “Mees Kees is gewoon in het Ketelhuis” zegt ze verbaasd. “Kijk nog maar eens goed, want ik weet zeker dat we naar die andere bioscoop moeten. ‘The Movies’ is een prachtige oude bioscoop vlakbij ons huis, maar buiten het Cinekid-terrein. Dus als we voor de verkeerde bioscoop staan zijn we echt te laat. Ik zoek de kaartjes op in mijn email. “Verdraaid, je hebt gelijk. Het is gewoon in het Ketelhuis. Hoe kan dat nou?” Als ik de film aanklik zie ik dat ie een paar dagen eerder inderdaad in ‘The Movies’ draaide. Daar ben ik de mist in gegaan, maar gelukkig op tijd hersteld.

Mees Kees

Mees Kees is er ook bij. Ook Sep, een leerling uit de klas van Mees Kees, is bij de film aanwezig. Zelf vertelt Mees Kees dat hij het leuk vindt dat hij de ene keer zich gedraagt als een stripfiguur, maar het andere moment echt een mens is in de film. Zo is het ook precies, erg goed verwoord. We genieten van de film. De grappige dingen die er gebeuren, maar ook de serieuze. Een moeder met een depressie, een vader die overleden is, dat zijn onderwerpen die niet geschuwd worden in de film, maar wel op een luchtige manier aan bod komen. Na afloop komen we beneden in de hal midden in de drukte terecht. Er staat een rij door de hele ruimte die wacht tot ze naar binnen kunnen bij de volgende film.

Het Ketelhuis

Dunya weet Mees Kees te tackelen voor een foto, nadat ze onder de kapstok door gekropen is en zich dwars door de rij gewurmd heeft. Ik volg iets later en ben net op tijd om de foto te maken. De ‘nieuwe’ Mees Kees hoor ik. Grappig dat mij dat niet eens was opgevallen. Ik zag meteen dat het Mees Kees was toen hij ‘Het Ketelthuis’ binnen kwam wandelen. Ik had er geen idee van dat de oude was vervangen door een nieuwe Mees Kees. Maar de nieuwe voldoet in elk geval prima. Hij is een meester die elk kind zou willen.

Medialab

Op donderdag gaat Dunya zelfstandig naar het Westerpark, waar ze wordt opgewacht door een vriendinnetje en haar moeder. Ik heb een afspraak thuis om een plan van aanpak te maken voor een herindeling van de slaapkamer. Daarna volg ik ook. Dunya en Laura zitten in het Medialab en maken animaties, ervaren hoe Virtual Reality  werkt en mogen een eigen emoji maken. Ook kunnen ze nog knutselen met karton en lijm. Een ware ontdekkingstocht door de technologie van nu en de toekomst. De moeder van Laura en ik gaan warme chocomel drinken in een café naast het Medialab. Totdat Dunya belt dat ze eruit zijn en ons zoeken. Ze willen nog wel een film of iets anders doen. Dus we halen kaartjes voor de live show van Musical.ly.

Musical.ly

We sturen de meiden samen naar de Live show van Musical.ly, een populaire app met muziek en playbacken die erg populair is bij tienermeiden. Na vier uur halen we ze weer op en dan zitten ze weer in het Medialab. Met moeite weken we ze los van Cinekid. Nog een rondje zweefmolen en als we dan nog een muntje over hebben gaat Dunya ook nog even in de kleinste bioscoop van de wereld. Daar kon ze twee afleveringen van de avonturen van Varkentje Rund bekijken.

Anne-Mar

Op vrijdag staat de BSO op het programma en dus is dit de laatste dag voor ons op Cinekid. Dunya neemt afscheid van het filmfestival met een lach en een traan. Het was weer een geweldige belevenis, de films, de handtekeningen en de foto’s van BN-ers, de ontmoeting met de cast van Spangas en Mees Kees…. Op de valreep nog even op de foto met Anne-Mar van de Anti Pestclub en Lysette van het Jeugdjournaal. Wat een fantastische Herfstvakantie. Dag Cinekid, tot volgend jaar!

Afscheid van burgemeester Eberhard van der Laan

Dunya schrijft in het condoleanceboek voor burgemeester van der Laan.

  

Burgemeester Eberhard van der Laan overleden

“Zojuist bereikt ons het bericht dat burgemeester Eberhard van der Laan van Amsterdam is overleden”. Het is vrijdagochtend, bijna acht uur en we zitten nog aan het ontbijt. We schrikken allebei enorm. Natuurlijk zat het eraan te komen, maar dat het zo snel zou gaan, dat had ik niet verwacht. Nog maar twee weken geleden legde hij zijn taken neer als burgemeester en ik had gehoopt dat hij nog even kon genieten van zijn gezin. Diep in mijn hart bedacht ik toen wel dat het nu wel snel bergafwaarts zou kunnen gaan met hem, maar die gedachte heb ik snel weer diep weggestopt.

Amsterdammertje van het jaar

Het bericht grijpt mij heel erg aan. In de ochtendspits van eten, tandenpoetsen, haren borstelen, huppakee naar school, droog ik mijn tranen die steeds terugkomen. “Kom op, nu niet” spreek ik mezelf toe. We gaan naar school en als ik kinderen ophaal voor het lezen vraagt de juf geschrokken: “Wist jij dat? Ik hoor net dat burgemeester van der Laan is overleden!” Zij is ook heel ontdaan. Ik knik. “Weten jullie nog dat Dunya bijna Amsterdammertjevan het jaar was? En dat we foto’s hebben laten zien van haar en de burgemeester op het podium van de schouwburg?” vraagt ze aan de kinderen die nu groep zes zijn.

Applaus voor burgemeester van der Laan

Die herinnering hebben we in elk geval. Die pakt niemand ons meer af. Het was een goeie en fijne burgemeester voor Amsterdam. Dat bleek wel uit het applaus dat georganiseerd werd toen hij zijn taken neerlegde omdat het niet meer ging. Amsterdam liep massaal uit naar de ambtswoning van de burgemeester. Wij keken naar At5. Dunya vond het een beetje eng om er naar toe te gaan, tussen al die mensen. Er werd minutenlang geapplaudisseerd voor Eberhard van der Laan die zo hard heeft gewerkt voor de stad. En daarna werd “Aan de Amsterdamse grachten” ingezet. Dunya zong uit volle borst mee, maar ik moest al snel afhaken. Ook toen stroomden de tranen over mijn gezicht, want het was ontroerend en tegelijkertijd zo triest omdat het een onomkeerbaar afscheid was. Wel prachtig, omdat hij het heeft kunnen zien en horen en ervan heeft genoten zoals zijn vrouw zei.

Publiek afscheid

Er komt een publiek afscheid van burgemeester van der Laan. Op vrijdag kunnen we allemaal langs de kist lopen in het Concertgebouw. Ik aarzel. Waarschijnlijk staan we heel lang in de rij en dat wordt best zwaar. En houdt Dunya dat vol? Heeft ze daar zin in? Ik denk dat we hem gewoon op onze manier herdenken, zoals hij met Dunya op het podium stond. Als ik het tegen Dunya zeg denkt ze even na. “Dat begrijp ik wel, maar ik wil hem nog één keer gedag zeggen, ook al is hij dood….” Ik knik bedachtzaam. “Dus jij wilt er wel naar toe? En misschien uren in de rij staan om uiteindelijk langs de kist te lopen?” vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt bevestigend.

Museumplein

Op vrijdagmiddag fietsen we naar het Museumplein. “Staat die politie hier ook vanwege het afscheid?” vraagt Dunya verbaasd. “Ja, om ervoor te zorgen dat het rustig blijft. Dat er geen gekke dingen gebeuren. Dat we hier veilig kunnen staan. Om in te kunnen grijpen als er iets mis gaat. Gewoon om het in de gaten te houden” leg ik uit. “Moet ik wel mijn fiets op slot zetten?” vraagt ze zich af. “Dat zou ik wel doen, maar de kans dat ie gestolen wordt is inderdaad niet zo groot aangezien er twee agenten naast staan!” glimlach ik.

Lange rij

We lopen om het gebouw heen en schrikken van de enorme rij waar geen eind aan lijkt te komen. Nog een hoek om en daar eindigt de rij. We sluiten achteraan en schuifelen langzaam vooruit. De sfeer in de lange rij is gemoedelijk. Na zo’n twee minuten kijk ik achterom. “Kijk nou!” zeg ik verbaasd tegen Dunya. “Moet je eens kijken wat een rij er achter ons staat. Het gaat best snel dus!” Voor ons staan mensen die dat bevestigen. Bijzonder hoe vriendelijk en bijna gezellig de stemming is. Dat is wat Eberhard van der Laan wilde. Mooi dat het juist op dit moment zo goed lukt. Volgens de media is de wachttijd een uur, maar zo voelt het helemaal niet. Er is veel afleiding. Buiten ziet Dunya Saïda van At5. Die kent ze nog. Ze zwaait, maar ze ziet haar niet en ze staat te ver weg om te roepen.

  

  "Zorg goed voor onze stad en voor elkaar"

Brief van de burgmeester

“Zorg goed voor onze stad en voor elkaar” leest Dunya op de gevel van het Concertgebouw. “Heeft hij dat gezegd?” vraagt ze. “Ja, dat stond toch in zijn laatste brief aan de mensen in Amsterdam?” zeg ik verbaasd. “Brief?” vraagt ze. “Heb ik jou die brief niet laten lezen?” Ze schudt haar hoofd. Ik ga op mijn telefoon zoeken. Dit is wel erg. “Heb je de eerste brief ook niet gelezen?” vraag ik dan. Ze haalt haar schouders op. Nee dus. De eerste is snel gevonden en als ze hem heeft gelezen is ze onder de indruk. Dan zoek ik de tweede die ze ook leest. Mooi vindt ze het, maar ook wel triest. Zeker nu we weten hoe het afgelopen is. “Vaarwel”, zijn slotwoord, daar kreeg ik toen ik het de eerste keer las ook al tranen van in mijn ogen.

Concertgebouw

Er worden bekertjes met water uitgedeeld en binnen kunnen we thee en koffie krijgen. Lekker. Dunya drinkt ook thee, daar word ik een beetje blij van. Zo lukt het toch om onbewust weer wat drinken binnen te krijgen bij haar. In de hal van het Concertgebouw hangen veel foto’s van onze burgemeester. Foto’s van zijn inhuldiging, van de rondvaart van het Nederlands Elftal in 2010 van Eberhard van der Laan als wethouder van Amsterdam. Zoveel verschillende foto’s. De foto van de burgmeester met de koning, nog maar heel kort geleden, waarop Willem Alexander de zieke burgemeester een arm geeft en hem in de auto helpt blijft heel ontroerend en ook confronterend. Zolang hij werkte leek het nog wel redelijk te gaan, maar op dat moment zagen we toch hoe slecht het met hem ging. Kort daarna stopte hij met werken.

Condoleanceboeken

Het gezellige geroezemoes wordt in de hal steeds zachter. We kunnen een boodschap achterlaten in de condoleanceboeken die overal liggen. “Bedenk even of je iets wilt opschrijven en wat” fluister ik tegen Dunya. Even later vraag ik of ze het al weet. Ze knikt. We gaan de rij uit en beginnen allebei te schrijven in een leeg boek. Het verhaal van Dunya is prachtig. “We hebben genoten van u als burgemeester” om daarna uit te leggen wie ze is en wanneer ze met hem en miss Amsterdam op de foto is geweest. We hebben hem een kaart gestuurd, twee weken geleden, met de foto. Ze eindigt haar verhaal met: “Wij als Amsterdammers zullen u missen”. Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen en knik haar toe. “Mooi gedaan lieverd!” We voegen ons weer in de rij.

Een bloemenzee

“Wat een jonkie nog” fluistert Dunya lachend terwijl ze naar een foto wijst van een jonge Eberhard met een grote bos donker haar. Daarna wordt het steeds stiller. We komen dichterbij. Een brok in mijn keel, druk op mijn borst. We fluisteren dat we de bloemen zo prachtig vinden. Een beetje spijt dat we er niet aan gedacht hebben om bloemen mee te nemen. “Onze bloemen zullen ze vast niet missen” fluister ik. Het is een grote bloemenzee in de gang. Dunya wijst op de kransen bij de kist. Er is gevraagd om het afscheidsmoment zo kort mogelijk te houden. We blijven heel even staan, brengen een laatste groet aan onze geliefde burgemeester en lopen door. Nog meer bloemen en nog meer foto’s. Dan komen we bij de uitgang, waar een doos tissues uitnodigend op een tafeltje staat. Dunya grist er eentje uit en droogt mijn tranen. 

Een stad in rouw

Amsterdam is een stad in rouw. Burgemeester Eberhard van der Laan is niet meer en hij heeft veel voor de stad betekend. Politie en brandweervoertuigen rijden met rouwlinten. Het Nederlands Elftal neemt een minuut stilte in acht voor een belangrijke wedstrijd. AJAX kiest juist voor een minuut lang applaus. Vlaggen hangen halfstok, ook aan de Westertoren die we vanuit de slaapkamer kunnen zien. Alle media staan in het teken van dit verlies. Bij het begin van de uitvaart staat het Openbaar Vervoer een minuut stil en voorafgaand luiden de Amsterdamse kerkklokken. Pas na de begrafenis pakt Amsterdam de draad weer op. Eberhard van der Laan is in besloten kring begraven. Moge hij rusten in vrede.

Niet zomaar een burgemeester

Een paar dagen later wordt er op de radio gesproken over een nieuwe burgemeester. “Ik wil geen nieuwe burgemeester!” zegt Dunya boos. “We moeten toch een burgemeester hebben, want het werk gaat door” zeg ik voorzichtig. “Dan moet hij wel net zo aardig en net zo goed zijn als burgemeester van der Laan!” zegt ze stellig. “Want het was niet zomaar een burgemeester!” Ze heeft gelijk. “Dat hoop ik ook. Het zal niet meevallen om een geschikte kandidaat te vinden. Maar wie het ook wordt, die verdient een eerlijke kans!” Dunya heeft gelijk: Wij Amsterdammers gaan Eberhard van der Laan enorm missen. We hadden hem graag nog lang als burgemeester gehouden, maar het mocht niet zo zijn. We denken ook aan zijn gezin, zijn kleine en grote kinderen, die verder moeten zonder vader. “Zorg goed voor onze stad en voor elkaar”. Ik hoop dat we die opdracht blijven waarmaken.