 |
| Dunya schrijft in het condoleanceboek voor burgemeester van der Laan. |
Burgemeester Eberhard van der Laan overleden
“Zojuist bereikt ons het bericht dat burgemeester Eberhard
van der Laan van Amsterdam is overleden”. Het is vrijdagochtend, bijna acht uur
en we zitten nog aan het ontbijt. We schrikken allebei enorm. Natuurlijk zat
het eraan te komen, maar dat het zo snel zou gaan, dat had ik niet verwacht.
Nog maar twee weken geleden legde hij zijn taken neer als burgemeester en ik
had gehoopt dat hij nog even kon genieten van zijn gezin. Diep in mijn hart
bedacht ik toen wel dat het nu wel snel bergafwaarts zou kunnen gaan met hem,
maar die gedachte heb ik snel weer diep weggestopt.
Amsterdammertje van het jaar
Het bericht grijpt mij heel erg aan. In de ochtendspits van
eten, tandenpoetsen, haren borstelen, huppakee naar school, droog ik mijn
tranen die steeds terugkomen. “Kom op, nu niet” spreek ik mezelf toe. We gaan
naar school en als ik kinderen ophaal voor het lezen vraagt de juf geschrokken:
“Wist jij dat? Ik hoor net dat burgemeester van der Laan is overleden!” Zij is
ook heel ontdaan. Ik knik. “Weten jullie nog dat Dunya bijna Amsterdammertjevan het jaar was? En dat we foto’s hebben laten zien van haar en de
burgemeester op het podium van de schouwburg?” vraagt ze aan de kinderen die nu
groep zes zijn.
Applaus voor burgemeester van der Laan
Die herinnering hebben we in elk geval. Die pakt niemand ons
meer af. Het was een goeie en fijne burgemeester voor Amsterdam. Dat bleek wel
uit het applaus dat georganiseerd werd toen hij zijn taken neerlegde omdat het
niet meer ging. Amsterdam liep massaal uit naar de ambtswoning van de
burgemeester. Wij keken naar At5. Dunya vond het een beetje eng om er naar toe
te gaan, tussen al die mensen. Er werd minutenlang geapplaudisseerd voor Eberhard
van der Laan die zo hard heeft gewerkt voor de stad. En daarna werd “Aan de
Amsterdamse grachten” ingezet. Dunya zong uit volle borst mee, maar ik moest al
snel afhaken. Ook toen stroomden de tranen over mijn gezicht, want het was ontroerend
en tegelijkertijd zo triest omdat het een onomkeerbaar afscheid was. Wel
prachtig, omdat hij het heeft kunnen zien en horen en ervan heeft genoten zoals
zijn vrouw zei.
Publiek afscheid
Er komt een publiek afscheid van burgemeester van der Laan.
Op vrijdag kunnen we allemaal langs de kist lopen in het Concertgebouw. Ik
aarzel. Waarschijnlijk staan we heel lang in de rij en dat wordt best zwaar. En
houdt Dunya dat vol? Heeft ze daar zin in? Ik denk dat we hem gewoon op onze
manier herdenken, zoals hij met Dunya op het podium stond. Als ik het tegen
Dunya zeg denkt ze even na. “Dat begrijp ik wel, maar ik wil hem nog één keer
gedag zeggen, ook al is hij dood….” Ik knik bedachtzaam. “Dus jij wilt er wel
naar toe? En misschien uren in de rij staan om uiteindelijk langs de kist te
lopen?” vraag ik voor de zekerheid. Ze knikt bevestigend.
Museumplein
Op vrijdagmiddag fietsen we naar het Museumplein. “Staat die
politie hier ook vanwege het afscheid?” vraagt Dunya verbaasd. “Ja, om ervoor
te zorgen dat het rustig blijft. Dat er geen gekke dingen gebeuren. Dat we hier
veilig kunnen staan. Om in te kunnen grijpen als er iets mis gaat. Gewoon om
het in de gaten te houden” leg ik uit. “Moet ik wel mijn fiets op slot zetten?”
vraagt ze zich af. “Dat zou ik wel doen, maar de kans dat ie gestolen wordt is
inderdaad niet zo groot aangezien er twee agenten naast staan!” glimlach ik.
Lange rij
We lopen om het gebouw heen en schrikken van de enorme rij
waar geen eind aan lijkt te komen. Nog een hoek om en daar eindigt de rij. We
sluiten achteraan en schuifelen langzaam vooruit. De sfeer in de lange rij is
gemoedelijk. Na zo’n twee minuten kijk ik achterom. “Kijk nou!” zeg ik verbaasd
tegen Dunya. “Moet je eens kijken wat een rij er achter ons staat. Het gaat
best snel dus!” Voor ons staan mensen die dat bevestigen. Bijzonder hoe
vriendelijk en bijna gezellig de stemming is. Dat is wat Eberhard van der Laan
wilde. Mooi dat het juist op dit moment zo goed lukt. Volgens de media is de
wachttijd een uur, maar zo voelt het helemaal niet. Er is veel afleiding.
Buiten ziet Dunya Saïda van At5. Die kent ze nog. Ze zwaait, maar ze ziet haar
niet en ze staat te ver weg om te roepen.
"Zorg goed voor onze stad en
voor elkaar"
Brief van de burgmeester
“Zorg goed voor onze stad en voor elkaar” leest Dunya op de
gevel van het Concertgebouw. “Heeft hij dat gezegd?” vraagt ze. “Ja, dat stond
toch in zijn laatste brief aan de mensen in Amsterdam?” zeg ik verbaasd. “Brief?”
vraagt ze. “Heb ik jou die brief niet laten lezen?” Ze schudt haar hoofd. Ik ga
op mijn telefoon zoeken. Dit is wel erg. “Heb je de eerste brief ook niet
gelezen?” vraag ik dan. Ze haalt haar schouders op. Nee dus. De eerste is snel
gevonden en als ze hem heeft gelezen is ze onder de indruk. Dan zoek ik de tweede die ze ook leest. Mooi vindt ze het, maar ook wel triest. Zeker nu we
weten hoe het afgelopen is. “Vaarwel”, zijn slotwoord, daar kreeg ik toen ik
het de eerste keer las ook al tranen van in mijn ogen.
Concertgebouw
Er worden bekertjes met water uitgedeeld en binnen kunnen we
thee en koffie krijgen. Lekker. Dunya drinkt ook thee, daar word ik een beetje
blij van. Zo lukt het toch om onbewust weer wat drinken binnen te krijgen bij
haar. In de hal van het Concertgebouw hangen veel foto’s van onze burgemeester.
Foto’s van zijn inhuldiging, van de rondvaart van het Nederlands Elftal in 2010
van Eberhard van der Laan als wethouder van Amsterdam. Zoveel verschillende
foto’s. De foto van de burgmeester met de koning, nog maar heel kort geleden,
waarop Willem Alexander de zieke burgemeester een arm geeft en hem in de auto
helpt blijft heel ontroerend en ook confronterend. Zolang hij werkte leek het
nog wel redelijk te gaan, maar op dat moment zagen we toch hoe slecht het met
hem ging. Kort daarna stopte hij met werken.
Condoleanceboeken
Het gezellige geroezemoes wordt in de hal steeds zachter. We
kunnen een boodschap achterlaten in de condoleanceboeken die overal liggen. “Bedenk
even of je iets wilt opschrijven en wat” fluister ik tegen Dunya. Even later
vraag ik of ze het al weet. Ze knikt. We gaan de rij uit en beginnen allebei te
schrijven in een leeg boek. Het verhaal van Dunya is prachtig. “We hebben
genoten van u als burgemeester” om daarna uit te leggen wie ze is en wanneer ze
met hem en miss Amsterdam op de foto is geweest. We hebben hem een kaart gestuurd,
twee weken geleden, met de foto. Ze eindigt haar verhaal met: “Wij als
Amsterdammers zullen u missen”. Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen en
knik haar toe. “Mooi gedaan lieverd!” We voegen ons weer in de rij.
Een bloemenzee
“Wat een jonkie nog” fluistert Dunya lachend terwijl ze naar
een foto wijst van een jonge Eberhard met een grote bos donker haar. Daarna
wordt het steeds stiller. We komen dichterbij. Een brok in mijn keel, druk op
mijn borst. We fluisteren dat we de bloemen zo prachtig vinden. Een beetje
spijt dat we er niet aan gedacht hebben om bloemen mee te nemen. “Onze bloemen
zullen ze vast niet missen” fluister ik. Het is een grote bloemenzee in de
gang. Dunya wijst op de kransen bij de kist. Er is gevraagd om het
afscheidsmoment zo kort mogelijk te houden. We blijven heel even staan, brengen
een laatste groet aan onze geliefde burgemeester en lopen door. Nog meer
bloemen en nog meer foto’s. Dan komen we bij de uitgang, waar een doos tissues
uitnodigend op een tafeltje staat. Dunya grist er eentje uit en droogt mijn
tranen.
Een stad in rouw
Amsterdam is een stad in rouw. Burgemeester Eberhard van der
Laan is niet meer en hij heeft veel voor de stad betekend. Politie en brandweervoertuigen
rijden met rouwlinten. Het Nederlands Elftal neemt een minuut stilte in acht
voor een belangrijke wedstrijd. AJAX kiest juist voor een minuut lang applaus.
Vlaggen hangen halfstok, ook aan de Westertoren die we vanuit de slaapkamer kunnen
zien. Alle media staan in het teken van dit verlies. Bij het begin van de uitvaart staat het Openbaar Vervoer een minuut stil en voorafgaand luiden de Amsterdamse kerkklokken. Pas na de begrafenis pakt
Amsterdam de draad weer op. Eberhard van der Laan is in besloten kring
begraven. Moge hij rusten in vrede.
Niet zomaar een burgemeester
Een paar dagen later wordt er op de radio gesproken over een
nieuwe burgemeester. “Ik wil geen nieuwe burgemeester!” zegt Dunya boos. “We
moeten toch een burgemeester hebben, want het werk gaat door” zeg ik
voorzichtig. “Dan moet hij wel net zo aardig en net zo goed zijn als
burgemeester van der Laan!” zegt ze stellig. “Want het was niet zomaar een burgemeester!” Ze heeft gelijk. “Dat hoop ik ook. Het zal niet meevallen om een
geschikte kandidaat te vinden. Maar wie het ook wordt, die verdient een
eerlijke kans!” Dunya heeft gelijk: Wij Amsterdammers gaan Eberhard van der
Laan enorm missen. We hadden hem graag nog lang als burgemeester gehouden, maar
het mocht niet zo zijn. We denken ook aan zijn gezin, zijn kleine en grote
kinderen, die verder moeten zonder vader. “Zorg goed voor onze stad en voor elkaar”.
Ik hoop dat we die opdracht blijven waarmaken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten